Oaza

[Grafoman]

Oaza

W oazie pełnej topól
pękają strąki imion;
sadzawką pachnie dotyk,
pod ziemią tli się żywioł.

Powietrze zmienia pędy,
przestawia szkielet drogi;
to słońca cichy werdykt,
spłowiałe liter gody.

W oazie pełnej topól
pękają strąki imion.
Na ciepłym stropie motyl
spełnienie z życia przyjął.

Do snu zabarwisz siebie,
i tylko myśli swoje;
zakopiesz wszystko w wierze,
odmówisz słowo „boleć”.

[lczerwosz]

odmówisz słowo „boleć”.

bym zmienił na
odmówisz słowo boli.
Piękne te gody liter i słów. Ale bym zapisał wszystko czcionką prostą.

[eka]

Oaza spokoju, godzenia się ze sobą - motylem - i zdarzeniami.
Oaza to pole, gdzie widzi się w pełni. Osoby bez osłonek. Siebie też.
Żywioł (każdy) upchnięty pod oazą zaledwie się tli.
Pęd powietrza go nie rozpali, bo jak? Pod ziemię nie dostanie się.

Pędy powietrza (ale to ładne:) są inne, rosną/piszą się na nowym szkielecie drogi (super metafora!), za sprawą werdyktu słońca, a jak oaza, w dodatku topól, to cień wkracza. Dotyk pachnie jak ożywcza sadzawka - kolejny konieczny element oazy, miejsca bez spiekoty. Kolor liter spłowiał na drodze przez pustynię pod rozpalonym słońcem.

Gorączka życia. Spełnienie po trudzie życia.
Ale można ten spłowiały trud, w tym siebie, swoje myśli, zabarwić w literach przed Snem.
Mocno wierzyć że... da się w nim odmówić obecności bólu lub... odmawiać go jak pacierz.

Piękny liryk. Świeżość metafor, niedokładnych rymów w historii pewnego życia, które już w oazie.
Nie wiem, jak to robisz, że wciągasz moją odbiorczą uwagę na maksymalną ilość procent : )
Bardzo mi się spodobał.

[Leon Gutner]

Świetne to jest.
Leo z czystą przyjemnością

Z uszanowaniem L.G.