Liczy się tylko głód

[mawo]

Znowu jest wojna, nienawiść puchnie pod skórą,
w gardle drapie tak, że nie pomaga wódka.
Bokiem wychodzą prawdy,
o których myślało się, że ostateczne,
słowa tracą zasięg. Zamiast znaczeń
tylko iskrzenie na linii,
zamiast ognia skoki gorączki
i rozdrapany do krwi tynk.

Jest trzecia nad ranem, pierwszy świt,
będziemy go sączyć z plastikowych kubków.

[eka]

Po pierwsze, dobrze napisany wiersz, przemyślane każde wypowiedzenie, ba słowo. Utwór z tych, które trzymają w cuglach wyobraźnię czytelnika.
Po drugie, oprócz utartych metafor odwołujących się do klasycznego, militarnego starcia Autorka tu i ówdzie dokłada inne: słowa tracą zasięg, zamiast znaczeń - tylko iskrzenie, zamiast ognia skoki gorączki, krwawiący tynk. Wskazówką, że wiersz 'przemyca' inny rodzaj konfliktu jest również klamra, na którą składa się tytuł i pointa.
Liczy się tylko głód i... sączenie?
Czego to wojna i czyja?

Bardzo oryginalny sposób pokazania wewnętrznej wojny podmiotu.
Podsycenie głodu w relacji.

Warto było wejść w ten wiersz.
Pozdrawiam.

[Karma]

Gdzie się ostatnio nie ruszę - trafiam na ten tekst. Ponieważ boję się, że zmieni nazwisko na Lewandowski, czy Karolak - może się w końcu odniosę.

Zastanawiam się, jak cholernie trzeba się postarać, żeby doprowadzić człowieka do ostateczności. Nie oszukujmy się, jesteśmy takim gatunkiem, który przetrwa niemal wszystko - często właściwie nie zdajemy sobie sami sprawy, jak cholernie jesteśmy twardzi, dopóki nie wyskoczy nam jakaś pocieszna japa zza stołu do pokera i nie powie: sprawdzam! Tylko, ze to nas buduje przecież, tworzy od podstaw - pytanie zatem, czy osoby, czy zdarzenia, które nas do takich ostateczności doprowadzają, tak naprawdę nie robią nam przysługi?

A ostateczności (boże, który to już raz w tym komentarzu!!?) są różne - choroba, nieszczęścia losowe, sam nie wiem - nawet ta podła nieszczęśliwa miłość. Stosunek tak toksyczny, że gdyby polać nim żelazo, to zmieniłoby się w proch. No skurwysyństwo zwykłe. I jak na to reagujemy, my - ofiary.

O tym, według mnie jest ten tekst - o tym, jak się podnieść z kolan, chociaż słowa temu przeczą. Te w tekście, jak i każde inne.

Ale to tylko ja.
Pozdrawiam, Jagoda Mornacka.

[biegnąca po fali]

Wiersz doprowadzony do perfekcji. Nie ma się do czego przyczepić, ale do tego nas przyzwyczaiłaś, więc o czym ja tu w ogóle
piszę. Odnośnie tematyki... Wojny mamy we krwi. Walczymy ze wszystkimi i o wszystko. Stwarzamy sobie piekło na ziemi
z często śmiesznych powodów, a prawda jest prawdą do momentu aż zechcemy nadać jej zupełnie inne znaczenie. Nie bardzo
rozumiem o co chodzi z tymi plastikowymi kubkami w puencie. O bylejakość, namiastkę stanu sprzed... kolejnej wojny?
Może tak, a może to tylko moja nadinterpretacja. Wszak każdy czyta po swojemu. Prawda?

Pozdrawiam, Małgorzato.

[witka]

No, mnie się nie podoba.

Powielany wielokroć temat z kobiecej poezji , tymi samymi srodkami, symboliką.

Fajne te plastikowe kubki, aż się prosi o inne zastosowanie.

Rzemiosło jest, nawet trzyma poziom i tyle.

[mirek13]

Dobre, Małgorzato.
Nie podoba mi się tylko zapis pierwszej strofoidy.
Tak zblokowana est dla mnie duszna.
I wyzwól się z tej babskiej konwencji, kiedy piszesz o takich rzeczach.
Takie passe, bo brak już świeżych tematów dla poetów (ek).
Jakbyś to ujęła w kontekście tarpania buraków, albo przerobiła Abramsa na najnowszy model wózka, to byłabyś artystką, a nie rzemieślnikiem słowa.

[Marcin Sztelak]

Na pewno dobrze napisane, z wyczuciem i znastwem, tylko jakbym już czytał, pomiając świetny, puentujący dwuwers, który jak dla mnie jest świetną miniaturą sam w sobie, wraz z tytułem.

Pozdrawiam.

[mawo]

Dziękuję pięknie za wszystkie opinie.

Witka, no ciągle piszemy o tym samym, tym razem peel nie radzi sobie z tym, co serwują politycy
Mirku, a tam model wózka, od razu rakieta
Marcinie, Mirku, no może macie i rację, co do pierwszej strofy.
Eka, Marcinie, Ewo

[Hosanna]

ja to odczytuję jako powrót do nałogu

po uprzednim uwierzeniu w dekalogi i dezyderaty i świętości AA które wydawały sie twardym gruntem do wstawania
teraz plastikowe kubki
sa jak kielich Graala gdy w nim znowu wódka

tylko na nienawiść mi nie pasuje bo wojna ( z samym sobą i światem to oczywista norma dla alkoholika)
ale ta nienawiść i to pod skórą
nie w trzewiach
to całkiem tajemnicze (w sensie że nie mogę do żadnego obrazu przylepić)

[witka]

Początek jak z pieśni miłości i nienawiści nijak sie ma /wg mnie/ do ugłaskanej, nie wiadomo za jakie zasługi, polityki

a końcówka przypomina

Jest czwarta nad ranem, już kończy się grudzień
list piszę do ciebie, czy dobrze się czujesz,
W New Yorku jest zima poza tym w porządku
muzyka na Wiejskiej Street 15 gra na okragło