Historia pewnej podróży

[Leon Gutner]

To ostatnie morze nieprzebyte zimne
narodziny pragnień pewność udowodnień
za oknami jaśniej a ty naszych istnień
w niskich temperatur zamroziłaś stopnie

na poddaszu zima ciemność śnieg zakleił
długość twoich włosów jakby bardziej teraz
w biel się płatków wtapia i na dwoje dzieli
sprawy które nagle tracą na znaczeniach

życie znów ma jakieś plusy i minusy
grzeje albo chłodzi jak widok na księżyc
dzień natrętnie szybki i noc która kusi
snem a potem nagle niewyspaniem dręczy

i my w naszych planach zatwardziali całkiem
mówią że już nie czas nie pora na rzeczy
tak to w całkiem inną zamieniają bajkę
przewlekłą codzienność której nie uleczysz

filiżanko słodka chyba będzie trzeba
coś zweryfikować lub wyjaśnić prościej
a potem wysączyć dni ze wszystkich niebań
żeby było można jeszcze poczuć kości

pozwól zapić smutek i wyrzut sumienia
to tym przyprawiona często bywa miłość
przez ostatnie morze podróż w zimnych cieniach
jakże chciałbym sprawić żeby ich nie było

[Jana]

.

[Leon Gutner]

A więc - warto przemyśleć tę linijkę i może coś hm poprawić .
Pomyślę ...
Dziękuję za słowo refleksji .

Z uszanowaniem L.G.

[szczepantrzeszcz]

Kiedy świadomość, że niedługo sięgniemy kresu podróży w myślach się zagnieżdża, spoglądamy za siebie. W czasy minione. Tak już człowiek zbudowany, że za siebie spoglądać musi. Dobrze to, czy źle? Smutek końca drogi na pierwszy rzut oka złym się wydaje. Na drugi rzut oka też - bezradny sprzeciw wzbudza, niekiedy poczucie marnego życia, które między palcami przecieka. Dobrze jest wtedy, gdy można komuś o tym powiedzieć. Dobre jest to, że Leon mógł wiersz napisać.

Leonie, to wcale nie tak mało.

[Leon Gutner]

Mam taką nadzieję Szczepanie .
Dziękuję za opinię refleksję i lekturę .

Z uszanowaniem L.G.

[EdwardSkwarcan]

Poczytałem trochę, bo Leo się rozpędził heh

[Leon Gutner]

Mam spore zaległości . Dziękuję .

Z uszanowaniem L.G.