świat inny

[Lejb Witoszyn]

spomiędzy odruchów bezwarunkowych
z pachwin drzew z liści i z tego czymkolwiek one były
cisza potu który skapywał w sekstans ciała
cisza nerwu oblekającego trawę i grzech
cisza boga przeniewiernego sługi człowieka
i dziwna nam cisza odległego przylądka
wszystkich mórz martwych przykrytych ławicami ryb
pod cieniem góry lodowej

[Marcin Sztelak]

Faktycznie inny, mroczny a może tylko zamglony... Raczej usunąłbym wszystkich.

Pozdrawiam.

[alchemik]

z pachwin drzew
cisza potu
sekstans ciała
cisza nerwu
cisza boga itp.

Bardzo pretensjonalne metafory dopełniaczowe.

Nie twierdzę, że nie można używać dopełniaczówek w wierszach.
Jednak nagromadziłeś ich tu sporo.
To częsty błąd poetów, którzy dopiero rozwijają swój warsztat.

[Agnieszka R.]

Chyba alchemik ma trochę racji, lejb z wyjątkiem rozwijania warsztatu;)
pozdrawiam

[Nula.Mychaan]

Zbyt wiele tej ciszy, można by ograniczyć użycie tego słowa. Jest coś intrygującego w Twoim wierszu.

[eka]

i dziwna nam cisza odległego przylądka
wszystkich mórz martwych przykrytych ławicami ryb
pod cieniem góry lodowej

Cisza bezwarunkowej śmierci. Kapitalny w rezonansie obraz. Skumulowany niepokój oczekujących.
Nic tak nie nadaje się na podbicie emocji - jak cisza - po nich. Wtedy najbardziej wszystkie bezwarunkowe byty onieśmielają.
Cisza Uniwersum po akcie.

Świetny wiersz, ze znakomicie wplecioną anaforą dopełniaczową.

[lczerwosz]

spomiędzy odruchów bezwarunkowych
z pachwin drzew z liści i z tego czymkolwiek one były
cisza potu który skapywał w sekstans ciała <--dla czepiaszczych może napisać: cisza skapywania potu w sekstans ciała
cisza nerwu oblekającego trawę i grzech <-- bez zmian
cisza boga przeniewiernego sługi człowieka <-- bez zmian
i dziwna nam cisza z odległego przylądka
wszystkich mórz martwych przykrytych ławicami ryb <--tu też można z wszystkich....
pod cieniem góry lodowej

Jestem pod wrażeniem odczuć związanych z całkiem różnymi światami, rozdzielnymi dziedzinami. Skojarzenie ze śmiercią na Titanicu i bezszelestnym oplataniem się węża wokół jabłoni lub, co gorsza, wokół człowieczej nogi. Tylko czas nieubłaganie tyka, i taka niesamowita cisza. To zupełnie nie przeszkadza, że tyle razy jest powtórzone jej słowo (nazwa), jakby wezwanie, oskarżenie okrutnego losu, który pełni rolę ponad przestrzenią, materią, ponad życiem, a nawet ponad Bogiem.
To nie jest wiersz o czymś, może być o wszystkim co wielkie i małe jednocześnie.
Wiersz jest niebanalny, sięga spraw normalnie niedostępnych. Po przeczytaniu czuję, że dotknąłem czegoś wielkiego, nie umiem tego nazwać.