Na uwięzi

[Marcin Sztelak]

Nie patrzcie na mnie, chowam twarz
w pudełku po butach, uwiera,
szczególnie na krawędziach pojęć
ocierających się o filozofie.

A mój towarzysz strach wierci dziurę,
na hak. Na nim powiesimy
wszystkie ciepłe kłamstwa.
Wyśpiewają podzwonne,

kończy się okres ochronny
dla diabłów, ruszymy w tan.
To będzie bal, lecz o północy
pozostanie jedynie dym,

cienie przenikające w półświatło.
Wszystko wróci do normy,
tylko szept zadrwi z pustych ścian:
nigdy nie chciałem tak skończyć
– przykuty do skał.

[Hosanna]

nie łątwo to rozszyfrować
z jednej strony Prometeusz .. więc szlachetna walka

nie myślał że tak skończy
ale skąd w takim razie ten wstyd który zmusza do chowania twarzy już nie w dłoniach ani w druga stronę lecz w pudełko na buty
skąd drwina

Nikt nigdy nie drwił z Prometeusza
to bohater

czemu bohater wiersza czuje sie tak wydrwiony, zawstydzony

i co chroniło diabły teraz bezkarne - a przynajmniej dopiero teraz boi się ich bohater

nie ufam temu ... przedśmiertnemu wstydowi - za "ciepłe kłamstwa"
to jak moja teściowa co grzeszyła za młodości a gdy już nie mogła stała sie cnotką jakich mało
ale ten rodzaj wstydu jest fałszywy
jestem przekonana że ona (oraz bohater) gdyby tylko znów MOGLI poczuć swe pokusy - ulegliby im równie lekko ...
"ciepło" odczuwane przy słowie kłamstwo .. zobowiązuje do ponownych grzechów

[Alek Osiński]

Twarz chowana w pudełku po butach - super przenośnia. Dobre. Przecinek przed "na hak" dziwnie jednak wygląda. Pozdrawiam.

[falkon]

Półświatło.
Co to jest?
A całe światło.
Nie potrafi określić.
To brzmi poetycko, czyż nie?

no!