jesień nestora

[zimny grog]

bolero maurycego er napełniło mieszkanie
ni to ekstazą ni blaknięciem wczorajszności.
liście stu siedmioletniego jesionu trzepotały
na gałęziach. bardziej podekscytowane gnały
ku ziemi wirując zgodnie z kaprysem wiatru.

ściszył radyjko chyba ktoś tłucze do drzwi.
e nikt bliski tylko niechciane podpowiedzi
leżą przed drzwiami. jest i kurier z biletami
do nostalgicznych iluzji. nie chcę. mruknął
pewnie fałszywe jak inne akty pochwycenia

foto w ramce pokazywało drogę w cień drzew
za rzeczką. pamiętał wilgotność łęgowego lasu.
żeremia zagonionych w znojnej pracy bobrów.
obojętność obiektywu nie sprzyja uchwyceniu
troski o dostojność jutra ani upartego trwania.

nie tak dawno mówił czeka na mnie purpurowa
łódź. w śnie jej rozczochrany cień płynął na tle
chmur. za sterem stał kazimierz z wiązanką dali.
latarnia cytrynowym światełkiem kreśli jej kurs
omijając rafowiska półprawd magicznego teatru.

przyszedł czas zacząć szukanie metaforycznego
zagmatwania w znaku zapytania. niestety nie ma
jednej wykładni chwili ani stałego punktu nadiru.
życie uśmieszkiem gna do wygładzonego piruetu.
bolero maurycego er jest odpowiednią
kanwą dla haftu zwanego żal istnienia.

[eka]

bolero maurycego er jest odpowiednią
kanwą dla haftu zwanego żal istnienia.

No, jest coś metafizyczne w rytmie tej kompozycji Kanwa dla haftu żalu nad przemijaniem?
Może. Ja raczej słyszę w nim upartość ewolucji.
I wielki finał biologicznego życia na tej naszej, niebieskiej, trzeciej w kolejności do zagłady.
Nestoriańskie smutki z tej perspektywy bledną.
Niesamowity wiersz, jaki nastrój, jaki rytm. Szacun, Zimny

[zimny grog]

Kanwa dla haftu żalu nad przemijaniem?
Może. Ja raczej słyszę w nim upartość ewolucji.

myślę, że zasłuchany odczuwa zgodnie z nastrojem chwili. a ewolucja też, pomimo uporu, jest przemijaniem. czyżby stałą jest właśnie przemijanie ewolucji? tak czy inaczej bez pół litra nie rozbierzesz.
dzięki za pozytywne słowo pod tekstem

[eka]

czyżby stałą jest właśnie przemijanie ewolucji?

A ewolucja gwiazd? Mgławic kosmicznego pyłu? Czarnych dziur?
Dopasowują się do Końca?
Koniec jest początkiem, nicości nie ma : )
(Kol. Lotos zaprzeczy:)

[Lucile]

bolero maurycego er napełniło mieszkanie
ni to ekstazą ni blaknięciem wczorajszności.
liście stu siedmioletniego jesionu trzepotały
na gałęziach. bardziej podekscytowane gnały
ku ziemi wirując zgodnie z kaprysem wiatru.

ściszył radyjko chyba ktoś tłucze do drzwi.
e nikt bliski tylko niechciane podpowiedzi
leżą przed drzwiami. jest i kurier z biletami
do nostalgicznych iluzji. nie chcę. mruknął
pewnie fałszywe jak inne akty pochwycenia

foto w ramce pokazywało drogę w cień drzew
za rzeczką. pamiętał wilgotność łęgowego lasu.
żeremia zagonionych w znojnej pracy bobrów.
obojętność obiektywu nie sprzyja uchwyceniu
troski o dostojność jutra ani upartego trwania.

nie tak dawno mówił czeka na mnie purpurowa
łódź. w śnie jej rozczochrany cień płynął na tle
chmur. za sterem stał kazimierz z wiązanką dali.
latarnia cytrynowym światełkiem kreśli jej kurs
omijając rafowiska półprawd magicznego teatru.

przyszedł czas zacząć szukanie metaforycznego
zagmatwania w znaku zapytania. niestety nie ma
jednej wykładni chwili ani stałego punktu nadiru.
życie uśmieszkiem gna do wygładzonego piruetu.
bolero maurycego er jest odpowiednią
kanwą dla haftu zwanego żal istnienia.

Bardzo, bardzo mi się podoba, do wielokrotnego czytania i melancholijnych zamyśleń-przemyśleń.

[zimny grog]

Koniec jest początkiem, nicości nie ma : )

więc ewolucja też jest przemijaniem. na początku było coś z jednym ogonkiem po milijonach lat wyeulowało w coś z dwoma ogonkami. pra coś poczęło zanikać jako odrzut ewolucji. zaś drugie coś rozpoczęło proces tworzenia trzeciego coś z trzema ogonkami. pozostaje problem prapoczątku pierwszego cosia.
a może my som składową nicości i dlatego nie potrafimy opowiedzieć jaka ona jest z zewnątrz. a to we wewnątrz uznajemy za realizm. ewentualnie ile jest żył i neuro-przewodów połączeniowych z inną nicościo-rzeczywistością. jeżeli taka istnieje. a jeżeli istnieje no to już nie wiem co to jest. i tu, tak mi się zdaje, dochodzimy do "na początku był chaos..."


Lucile
dziękuję za tak pozytywny odbiór mojego utworu.

[eka]

a może my som składową nicości i dlatego nie potrafimy opowiedzieć jaka ona jest z zewnątrz. a to we wewnątrz uznajemy za realizm. ewentualnie ile jest żył i neuro-przewodów połączeniowych z inną nicościo-rzeczywistością. jeżeli taka istnieje. a jeżeli istnieje no to już nie wiem co to jest. i tu, tak mi się zdaje, dochodzimy do "na początku był chaos...

Dobrze, że nie wiemy. Jest miejsce na ciekawość, czyli domysły, religie, filozofie, nauki wszelakie...
Nudy nie ma, zastoju
W nicość nawet nawet najskromniejszy chaos nie wpłynie.

[nie]

Ten tekst to b. dobre, kompletne dzieło. Nie pamiętam, czy jest tam coś o pływaniu łódką po jeziorze, ale ja nią tam płynąłem.

[Krokus]

No to ja tylko powiem, że ciekawy wiersz.

[zimny grog]

W nicość nawet nawet najskromniejszy chaos nie wpłynie.

no dobra. chaos by wpłynąć w nicość musi być czymś. faktycznie nie da się przeniknąć ani skolonizować nic. jak to dobrze na takie zagwozdki jest antidotum w w formie jak najbardziej namacalnej i smakowej

Ten tekst to b. dobre, kompletne dzieło.

no jest coś na rzeczy

No to ja tylko powiem, że ciekawy wiersz.

no to się zgodzę z diagnozą