Hasta la muerte*

[Lucile]

półcieniami ugrem i sjeną paloną maluję
co niewybrzmiałe zamknięte
choć w skale pamięć żłobi tunel kusi wciąga
miękką ochrą a ty kładziesz tony
chłodne odcienie błękitu jakbyś chciał zapomnieć
pominąć temperaturę przecież wiem że biel
nie rzuci cienia stąd ta chryzantema blada zmęczona
daruj sobie ja i tak wykrzyczę rozsieję wspomnienia
na trzysta sześćdziesiąt pięć

i basta


* hiszp. aż do śmierci

[eka]

niewybrzmiało

Brak spacji:)

____________________________________
(maluję ciepło co nie wybrzmiało
półcieniami ugrem i sjeną paloną ...)

[Lucile]

dzięki za czujność, Ewo, ale to nie brak spacji, tylko pomyłka w końcówce - miało być "niewybrzmiałe"

[tetu]

To co niewybrzmiało, co zostało niewypowiedziane znajduje ujście w sztuce.
Emocjonalność peelki wyrażana jest poprzez malarstwo. Drąży nie tylko w skale, ale we własnym umyśle także.
To sposób na pielęgnowanie pamięci. Codzienny powrót do miejsca/miejsc, które dojrzewają wewnątrz peelki,
tworząc niewyobrażalną przestrzeń.

a ty mi kładziesz te swoje tony
chłodne odcienie jasnego błękitu jakbyś chciał zapomnieć

Nie da się zapomnieć, to tylko złudzenia. Coś co jest oddalone, niematerialne uchodzi za chłodne, ale
poprzez kontemplację pod lir każdego dnia w roku pamięta, wskrzesza, rozsiewa to co zamknięte. Dzięki temu żyje.
Moim zdaniem to emocjonalny wiersz o tym co wieczne i nieskończone.

W 2w spójnik na końcu zdania przeniosłabym do 3 wersu jakoś tak lepiej brzmi i wygląda;)
Z 4w pozbyłabym się "mi" oraz "te", a z 6 spójnika "bo", pozdrawiam serdecznie.

[witka]

Nic nie zmienia faktu, że jesteśmy zanurzeni w wiecznym błękicie.


https://www.youtube.com/watch?v=jxLChg5GHIk

[Lucile]

Witka, bardzo dziękuję za link do brawurowo wykonanej pieśni przez Ewę Demarczyk. Bez wątpienia jest jedną z największych polskich wokalistek.

Tak mi się melancholijnie skojarzyło:

lleva el corazon
bo zawsze może wymówić:
to była umowa o dzieło
na czas ograniczony -
kończę z biciem
el morir con una fior

Serdecznie
L

[Lucile]

Tetu,
zawsze chętnie korzystam z dobrych rad. Dziękuję.
Co prawda, to prawda – tekst się nie odleżał. Powstał (chociaż dwie frazy skojarzyły mi się z jednym z moich starszych wierszy) w dość nietypowych okolicznościach, a mianowicie podczas „bezowocnej sesji” przez sztalugą, kiedy ręka odmówiła posłuszeństwa i w ogóle nie chciała współpracować z powstającymi w głowie obrazami.
Ten brak koegzystencji zmysłów i synaptogenezy, kiedy moje aksony wzięły sobie wolne – spowodował powstanie wiersza.

To co niewybrzmiało, co zostało niewypowiedziane znajduje ujście w sztuce.
Emocjonalność peelki wyrażana jest poprzez malarstwo. Drąży nie tylko w skale, ale we własnym umyśle także.

Dziękuję Ci bardzo za wnikliwe i mądre odczytanie tekstu. Rzadko się zdarza taka zgodność intencji autora i odbiorcy.

Moim zdaniem to emocjonalny wiersz o tym co wieczne i nieskończone.

Tak, to prawda.

To sposób na pielęgnowanie pamięci. Codzienny powrót do miejsca/miejsc, które dojrzewają wewnątrz peelki,
tworząc niewyobrażalną przestrzeń.

nie da się zapomnieć, to tylko złudzenia. Coś co jest oddalone, niematerialne uchodzi za chłodne, ale
poprzez kontemplację pod lir każdego dnia w roku pamięta, wskrzesza, rozsiewa to co zamknięte. Dzięki temu żyje.

Droga Tetu, sprawiłaś mi ogromną przyjemność swoim komentarzem,
serdecznie dziękuję i przesyłam pozdrowienia
L

[Marcin Sztelak]

Bardzo plastyczny i delikatny obraz. Pięknie namalowane słowem.

Pozdrawiam.

[Lucile]

Bardzo plastyczny i delikatny obraz. Pięknie namalowane słowem.

Miło czytać takie słowa,
bardzo dziękuję, Marcinie,
odpozdrawiam
L