Dobry człowiek

[Marcin Sztelak]

Wraca do domu, całuje żonę
i pięcioletniego synka.
Dokładnie umywa ręce,
przed obiadem.

Trochę za dużo soli,
co spowoduje nadciśnienie
i śmierć na zawał serca.

Można też wierzyć, że to nerwy
albo sprawiedliwość
dla wszystkich.

Jak ostatnie słowo – ale to sprawa
pomiędzy ofiarą a katem.
Jedna z kwesti ostatecznych,

niczym dobór odpowiedniej długości
liny i szybkość otwarcia zapadni.
Później już tylko krótki trzask
modlitwy za zmarłych.

Na razie poobiednia drzemka,
po dobrze wykonanej pracy.

[Alek Osiński]

Ten wiersz jest za słony, Marcinie! Nie no, żartowałem, w dechę jest...

Pozdrawiam

[tabakiera]

Ot, taki schemat.
Dobre, bezkonfliktowe i poprawne życie wiedzie ku śmierci tak samo, jak życie zuchwałe.

[marta zoja]

Może jednak wiersz jak deszcz czasami chłoszcze...słotny...