taniec dookoła

[marta zoja]

czy wiesz że tańczę po staremu na pięcie
linia życia przewieszona między oknami
a wyobraźnią gdzie jesteś

litery uczę się wypowiadać z kabały
wdech i wydech wewnętrznym
krwiobiegiem rozmawiam z ja

dotykając dłoni docieram do istnienia
szczęśliwych liczb w miłości
trzynaście Haszem niewypowiedziane

jak doskonałe drzewo ludzkiego ciała
jednoczę się z tobą w dawaniu
przypływem i odpływem namiętności

ezoteryka wierzeń przechyla szalę
mojego chcę wszystkiego albo nic
mistycyzm samotności we dwoje

podejmujesz teraz decyzję ja czekam
na następny cud spotkania
po naszych śladach opowieści

bez końca i bez początku

[Marcin Sztelak]

Bardzo dobry liryk, tylko, proszę, bez tej duszy. Tytuł może zbyt oczywisty.

Pozdrawiam.

[BerniM]

Piękny wiersz,budzi wspomnienia. A ja tak lubię spacerować nocą,zanurzać się w czerni.Taniec mnie przeraża; boję sie stracić kontrolę nad życiem,boję się czekać.
Dziękuję za wzruszenia i pozdrawiam

[marta zoja]

Tak Marcinie zgadzam się, zmieniłam...Dziękuję.

Taniec wyraża wszystkie emocje od radości aż po miłość...mistycyzm swojego ja...nie czekam tańczę po staremu... Dziękuję i pozdrawiam za wzruszenia.

[Alek Osiński]

O tak, Marto, kabała to potężne narzędzie. Drzewo człowiecze, wydające owoc poznania. Pozdrawiam : )