Wiersz obrazoburczy czyli życie seksualne mieszkańców Edenu

[Marcin Sztelak]

Najlepiej byłoby napisać gówniany wiersz z podtekstami,
w pięknych okolicznościach przyrody.
Jednak nic z tego skoro za oknem pustynia,
a ja od nowa wymyślam kości. Pierwszych ludzi.

Aby nam nie zabrakło pogrzebów, na których żałobnicy
poszukują wina. Albo winy, wielkiej winy
bliźnich. I rozpamiętują blizny na twarzach
posągów. Tych zdobiących ogrody, bezwstydnych
w swojej nagości.

Dobrze, że zbliża się noc, poprzykrywa wszystkie
nieciągłe godziny. Nawet tu, na skraju
trzeżwości i zapomnienia.

Najlepiej byłoby pozostać przy pierwszym zdaniu
i nie mieszać do tego miłości, ani żadnych innych słów.
Niezrozumiałych.

[lczerwosz]

Wiersz by nie stracił, gdyby pierwszą zwrotkę usunąć. Zaczyna się infantylnie, ale dalej poważnienie.

[Alek Osiński]

Taki wiersz właśnie na granicy trzeźwości i zapomnienia.
Udany, a jakże! Pozdrowienia.

[skaranie boskie]

Coś jest z tą pierwszą strofą...
Ale nie mnie osądzać.
Interesująca forma - jakby dodać rymy, byłby sonet.

[Rekuperator]

I nie mieszać do tego>>>