Jesienna rapsodia

[abandon]

Nic nie zdoła powstrzymać spadających liści,
wiatr im gra na gałęziach pożegnalny koncert,
polne licho pod nosem pacierze mamrocze
i dla głodnych na ogniu ciepłą strawę pichci.

Dym w pochodzie donikąd snuje opowieści
o parobku, co miłość dworskiej pannie wyznał,
czarna owca wśród wilków, a na sercu blizna,
odrzucony w afekcie na drzewie się zwiesił.

Mgły okryły krajobraz jedwabnym woalem,
odliczają paciorki w nieświętych różańcach,
już od wieków Eurydyk nie proszą do tańca,
nie umiałyby dzisiaj w rytmach się odnaleźć.

Dzień przemierzył cyferblat, ku nocy się chyli,
gasi lampy w obejściach od strzelania batem,
księżyc rozsiał po polach bezsenną poświatę,
srebrną nicią przeplata złoto-rdzawy kilim.

Dziad proszalny wyciągnął zza pazuchy tacę,
pies się urwał z łańcucha, na obcego szczeka,
jakby diabła zobaczył w przebraniu człowieka,
który przyszedł po duszę i do drzwi kołacze.

[Leon Gutner]

Pięknie jest.
Mój ulubiony fragment:

Dzień przemierzył cyferblat, ku nocy się chyli,
gasi lampy w obejściach od strzelania batem,
księżyc rozsiał po polach bezsenną poświatę,
srebrną nicią przeplata złoto-rdzawy kilim.

Ze wskazaniem na dzień, który przemierzył cyferblat.

Z przyjemnością L.G.

[skaranie boskie]

Doskonały trzynastozgłoskowiec. Moja ulubiona forma.
Treść niebanalna, a to, na co zwrócił uwagę Leon to istny majstersztyk.
Jestem pod wrażeniem twojego, jakże udanego, powrotu na Ósme piętro. Tak trzymaj!

[abandon]

Leonie, Skaranie dziękuję za czytanie mojej rapsodii i że znaleźliście w niej coś dla siebie.

[bonkreta]

Piękna poezja i nic dodać, nic ująć.

[abandon]

Bonkreto, piękny komentarz, nic dodać, nic ująć