Zasłuchanie

[Leon Gutner]

..gdzieś w otchłani , nasze cienie znikną.


Zaspałem palce w twoich włosach
drobniutkim maczkiem czas zapiszę
jeśli już cisza to nie prowadź
w taką ciszę

prośby nie zabrzmią dość donośnie
trudno odpocząć w dziennym biegu
mogłabyś mijać jakoś prościej
choć nikt nie mógł

brzmisz mi jak komar tuż przy uchu
zapewne czasem mają rację
ci którzy wierzą w światy duchów
a ja patrzę

jak o poranku pierwszym wzrokiem
ogarniasz pewne lecz już nie wiem
jak twoje tony są wysokie
chyba lepiej

wybrzmiewa jakby miało skonać
to nasze dziwne ukojenie
zwyczajnie rozpłyń nas
bez słowa

[skaranie boskie]

W safickich strofach zawarłeś melodię, której celem wydaje się wtopienie w głębię nostalgii, jakaś ucieczka przed realnym smutkiem, próba schowania się w smutku urojonym. Fakt, podobno prawdziwa poezja rodzi się w bólach, ale zauważam, że jest do nich odwrotnie proporcjonalna. Im bóle bowiem bardziej się oddalają, tym poezja staje się lepsza, mniej hermetyczna, łatwiej trafia do odbiorcy.
Oby tak dalej...

[nienażarty]

nostalgia z komarem przy uchu - całkiem ciekawe
Pozdrawiam
ps pierwsza strofa bardzo

[Leon Gutner]

Coś w tym jest Małpo co napisałeś.
Tym niemniej to chyba sprawa indywidualna, zależna od punktu widzenia i charakterystyki emocjonalności danego osobnika.
Jeśli masz rację to obrana droga jest właściwa.
Dziękuję za poczytanie i słowo refleksji.

I tobie o Głodny również dziękuję.

Z uszanowaniem L.G.