Kamień.

[Karma]

Z pozoru ta chropowatość
drażni opuszki nerwowe,
do stopnia stygnięcia planet.

I jest ością w gardle co większych sztormów.

Kiedy ulewy uleza się już i rozkolysaja,
po prostu cichnie lub zamyka oczy,
bo skoro on nie widzi świata poza nią,
to świat nie może w niego zerknąć,
rozkruszyć.
I jeśliby próbował, to musi się skończyć.
Zatrzasnąć i utknąć w szczelinach jaskiń
zbudowanych z mchu, który go obrasta.

Jak kolor oczu.

Jak pierwsze co przychodzi mu na myśl,
kiedy wyobraża sobie niebo.
Kiedy tak leży nietknięty i utytłany węglem,
co jest nim bardziej i bardziej.

Dopóki sól nie rozsypie się na drewnie.







Z cyklu: Sól. Drewno. Kamień.
Jagoda Mornacka.

Maj.

[Alek Osiński]

Kiedy ulewy uleza się już i rozkolysaja,

Popoprawiaj literówki, bo zakłócają czytanie
a warto się wgryźć bez potknięć. Ciekawy tekst.

[Karma]

Piszę z telefonu, bo nie mam dostępu do kompa.
Da się to ogarnąć ale myśl by uciekła za szybko.
A potem zapominam.

Jak tylko dorwę się do kompa, obiecuję

[eka]

Czytam wiersz i nie udaje mi się go oswoić. Podziwiam niesamowity początek... naprawdę szacun, idę dalej w architekturę szczelin z mchu, który jest jednocześnie podmiotem, a onże (jeśli nadążam) jest tym kamieniem (kamieniem węgielnym?) a ona, jej kolor oczu, zabiera mu świat, przesłania wszystko...
Mega wysoki stopień zmetaforyzowania, mega synestezja, ale czuję się jak ktoś, kto nie potrafi wyjść z labiryntu obrazów. Więzi Twój wiersz moją wyobraźnię. Może sól by pomogła.

[Karma]

Może to o to chodzi?
Może to więzienie i to, co czujesz po przeczytaniu - ta cała niemożność - to właśnie to, o czym ten tekst jest.
Brak zrozumienia nie zwycięża z przeczuciem, podskórnym drapaniem. To tak jakby kamyk utknął ci w bucie i tam już zamieszkał. Deptasz go deptasz a on zamiast wypaść - doskwiera jeszcze mocniej.

Ale to tylko autor.

Dzięki.

[Marcin Sztelak]

Świetny, mocno metaforyczny wiersz. W puencie doskonałe nawiązanie do całego cyklu.

Pozdrawiam.

[Karma]

Dzięki.

[eka]

ta cała niemożność - to właśnie to, o czym ten tekst jest.

Dzięki za odniesienie się do komentarza. Niektórym ta zwykła grzeczność (przyzwoitość?) jest obca. Nie piję do Ciebie:)

[Karma]

Nie mozesz, bo ja zawsze odpowiadam