Koniec jest początkiem, Uroboros, czyli niekończący się wiersz

[tabakiera]

w lustrze czasu są odbicia
dawnych myśli
patrząc w lustra srebrną taflę
wciąż się pysznisz
niepotrzebnie
bowiem lustro
ma tę cechę
że jest kruche i nie stanie
za człowiekiem

[Lucile]

za człowiekiem
cień. Czarna dziura.

Czym jest ta czerń? Uniwersalnym wzorem na tragedię,
czy emanacją zła bez rozcieńczenia?
A może tylko tłem do błysków, rozbłysków gwiezdnych wachlarzy
kosmicznych idei - jeszcze niepojętych.

[tabakiera]

kosmicznych idei - jeszcze niepojętych
nie wpychaj mi na siłę w zdrowe płaskostopie,
bowiem jestem człek zwykły, z lekka zagubiony
czasem w powszechnej suszy, a czasem w potopie
i nie ogarniam, i nie chcę swych uszu otwierać,
nie chcę oczami świecić, chcę zwyczajnie bywać
w przestrzeni danej dla mnie, nie musi mieć nazwy,
nie musi być nieziemska. ma być, nie zadziwiać.

[eka]

Nie musi być nieziemska. Ma być, nie zadziwiać.
Bo kiedy los odbiorze i rzekę, i drogę,
i to niebo z chmurkami... gdzie będę?
Nie będę!
Doceńmy rzeczywistość, kochajmy, co mamy,
nim śmierć nas rzuci beznamiętnie
w niepamięć.

[tabakiera]

w niepamięć cię spycham, bo pamięć
jest sprytna, zaciera i kłamie.
mnie tylko jedna potrzebna jest pewność:
że życie to nie jest przyjemność,
gdy jesteś w pobliżu lub w dali.

najlepiej, gdy nie ma cię wcale.

w pamięci niebycie żyj sobie,
tymczasem się szczęściem obłowię.

[eka]

- Tymczasem się szczęściem obłowię.
Dzieciaku... zapominam o tobie.
Już koniec.
Finito. The end.
A Dobro twe niech się święci
w Morzu Bezpamięci.

- Belfrze, poćwicz jogę.
Nabierz sił na drogę.
Asany, pranajamy, długie medytacje
i może zdołasz uciec...
ode mnie w wakacje.

[tabakiera]

ode mnie w wakacje dostaniesz walizkę
i buty, i czapkę, i spodnie.
Idź w drogę, kochanie, nie przejmuj się wszystkim,
oddychaj, masz pełne wychodne.

i krzyżyk na drogę
(to taki gratisik)
ci rzucam, bo trzeba nieść ciężar,

zapomnij i nie myśl, porządnie się wypoć.
zmęczenie da siłę ze wszech miar.

[eka]

zmęczenie da siłę ze wszech miar światła i mroku
choć karmią się sobą
oddziela wymiar chwil jasnych
choćby niedoskonałych
tych małych ulg z kieszonek codzienności
które usłonecznią
zanim przerosną
pretensjami rozdartych podszewek

by dłoni nie włożyć w pomiętą półciemność
wciąż muszę zszywać

[tabakiera]

wciąż muszę zszywać tę rękawiczkę.
dotknęłam ciebie.
dotknęłam życzeń
twoich o sobie,
twoich o słońcu.

to już się stało,
więc się nie skończy.

tak, będę zszywać,
będę dotykać.

przez rękawiczkę'
chcę ci umykać.

[eka]

chcę ci umykać bo mnie zabijasz
żalu nie czując
siadam na tobie w słonecznej porze
skrzydła rozłożę
główką pokręcę na wszystkie strony
zasnę w dal patrząc
a widząc wiele w niebo podlecę
ostro pikuję...
komarów brak i już bez bąbli
idziesz w nasz las

więc nigdy nie łap
ja – twoja ważka
wraz z latem ginę