W metrum parzystym

[Marcin Sztelak]

Najpierw trzeba dojrzeć, powolnie, zaciskając co należy w odpowiednich momentach.
A reszta w pamięci i liczby pod kreską. Później już tylko opad i użyźnianie, aż do stadium ostatecznej demencji.
Na nic uwznioślenia, każde przesilenie będzie starannie wykaligrafowane - na skórze. Datowniki nie kłamią, nawet ze sfałszowanych metryk. Plewy wywieje, ziarno pójdzie
na chleb. Powszedni, jego smak mocno werżnie się w podniebienie albo w podniebie,
zależy od stadium depresji.
Ostatecznie wszystkie debety wypełzną z nor. Tutaj zdziwienie - podobno szczelnie były zaczopowane. Muzy wzgardliwie odwrócą głowy, spluną przez ramię (lewe) i na pohybel.
Więc zdrętwieją ręce do szpiku, pisadła opadną w zwątpieniu. Rozgrzewka nad płonącą poezją zamknie rachunek. Za późno na prozę, wystarczy koślawy krzyżyk i w drogę.

I jeszcze fanfary, choć to może zwodnicze.

[eka]

Pisanie jak życie, poezja jak życie... para w jednym metrum. Sinusoida.
Etapy i datowniki na papierze i skórze, ech...
Gorycz.