Kwarantanna

Wiadomość

#1 Post autor: **Gloinnen** » 10 cze 2020, 23:33

Znikąd znaków. Miasta w katalepsji. Wiosenne mgły
ciemne i nieprzejrzyste, wypełniają tchawice ulic.
W naszych maleńkich akwariach płyniemy
przez wzburzone noce i dni bliźniaczo dotkliwe.
Pytania nie zamykają oczu; jak długo jeszcze
będziemy się od siebie odbijać: cienie
zatopione w szybach i rozbłyskach.

Jest to, co wewnątrz i to, co na zewnątrz.
Czerń wydarta z gardeł śmiertelnych totemów
przechodzi nad nami poza świadomością,
gdy trupiarki po przedmieściach rozwożą
nieprzytomne zmierzchy.

Walka o oddech – aż do ostatniego
ziarna piasku.
Kadry znów powtarzalne. Obrazy, smagnięcia.
I jeśli coś jeszcze się zmienia,
to świst ciemności: kolejno cichnie
lub wzbiera, by lepkim ciepłem przelać się
w następne ciało.

I bliskość jest tak bezlitosna,
że nie ma już imion ani gwiazd
w klepsydrach.

24.04.2020.

____________________
Glo

#2 Post autor: **lczerwosz** » 11 cze 2020, 12:01

Samotni w mieszkaniach oczami strachu widzieli się w szpitalach. Położeni na podłodze, gdzie kaszel jednych nadawał rytm słabnącym oddechom. Werbel śmierci.
A dziś jest inny już świat. I taka pogoda.

#3 Post autor: **eka** » 11 cze 2020, 15:23

No... świetny, chociaż nie tak na pierwszy rzut oka. Wymaga wgłębienia, smakowania języka, powrotu pamięcią do obrazów z Lombardii, Hiszpanii, Francji... odtworzenia sobie tamtych emocji, refleksji, które były jak cięcie biczem, jak świst ciemności - niesamowita dopełniaczówka, szacun.

Gloinnen pisze: ↑
10 cze 2020, 23:33
Jest to, co wewnątrz i to, co na zewnątrz.

Na rozgrywaniu tych przestrzeni zbudowałaś wiersz. I na wcześniej niezauważalnej, niewystępującej prawidłowości. Bliskość podczas pandemii to spotkanie się w chwili śmierci, która wszystko nam odbiera. W obliczu masowych grobów:

Gloinnen pisze: ↑
10 cze 2020, 23:33
nie ma już imion ani gwiazd
w klepsydrach.

Wspólnota śmierci i brak bliskości w życiu.
Niesamowity klimat ma ten wiersz. Uderzył.

Wszebor · #4 Post autor: **Wszebor** » 12 cze 2020, 13:59

Wiersz bardzo pięknie napisany, tylko bardzo smutny i przygnębiający.
Tylko same ciemności, noce itd. a gdzie jakieś światło nadziei, pocieszenia, życie cały czas dalej trwa, człowiek w historii gorsze trudy przezwyciężał.
Teraz też zwycięży, trzeba być dobrej myśli.
Pozdrawiam.

Alek Osiński · #5 Post autor: **Alek Osiński** » 23 cze 2020, 15:46

Przyznam, że chwilami wiersz zbliża się, prowokująco, do granicy kiczu.
No ale w sumie sam poruszam się podobnych rejestrach, tak że trudno marudzić.
Jest co poczytać.

#6 Post autor: **lczerwosz** » 30 paź 2020, 11:58

No i mamy cofkę. a do tego działania wspólnie i w porozumieniu. Ale mamy już inny świat. Jesień. I gawiedź się cieszy.

#7 Post autor: **eka** » 30 paź 2020, 18:59

Wracaj, Glo.
Brakuje Ciebie i Twoich wierszy.

#8 Post autor: **tabakiera** » 31 paź 2020, 15:35

Bardzo klimatyczny i obrazowy wiersz.
Jeśli miałabym wybrać jedno lub dwa słowa, które przywołał mi na myśl, byłyby to duszność i ścisk.

#9 Post autor: **lczerwosz** » 08 kwie 2021, 13:10

już niedługo rok od powstania wiersza