Nomorlov

[Leon Gutner]

Jeszcze coś jakby w każdym dotyku
takie złudzenie bo już nic nie ma

nikt dziś nie wyjdzie z małej łazienki
i nie zagada na jakiś temat
żadnego słowa nie rzuci znikąd

to niby głupie trudne bezwolne
kiedy się łapiesz na tym że czekasz

zderzasz wieczory z dziwnym milczeniem
w sumie normalnie jak na człowieka
nagle czas biegnie jakoś tym wolniej

jest niepojęte co się wydaje
nie wiesz jak myśleć nie możesz poczuć

a stara cisza jest taka sama
i niewidzialnie zamyka oczy
lecz w jakimś sensie ciągle się staje

może coś jeszcze albo to schemat
bo przecież nagle już nic nie możesz

i jakoś słabiej rzadziej mniej pilnie
ale realnie wciąż myślisz sobie
to pewnie lepiej że już nic nie ma

[lczerwosz]

Można żyć bez dotyku, bez powiedzenia czy usłyszenia zwyczajowych, mimowolnych słów, które nawet irytują. Ale gdy ich nie ma, to arytmetyka próżni. Pytania, czego bardziej nie ma. Jak scenka: - Czy chcesz wody z sokiem? - Tak, ale bez soku proszę. - A czy bez malinowego, czy bez truskawkowego?
Piękny jest ten wiersz. O braku.

[Leon Gutner]

Dziękuję Leszku . Spodobała mi się zaproponowana przez ciebie arytmetyka próżni. A poza tym jak w twojej scenie.

Z uszanowaniem L.G.