Przed progiem

[alchemik]

Nasycasz się nieczystościami otwartego wszechświata. 
Tuż przed wniknięciem w alternatywną, zwiniętą 
przestrzeń, gdzie tylko stół, krzesła, szafa 
pełna wspomnień i szuflada na wiersze. 
Mój pokój. 
 
Zapewne dziwisz się, dlaczego brakuje innych śladów, 
choć nie powinnaś, bowiem wytarta pogubiłaś włókna, 
przeszłe odciski, tkwiąc samotnie pod progiem. 
I więcej w tobie brudu, niźli pyłu z gwiazd. 
 
Ja również czekam na stopy figlarnie obute w trzewiki, 
wraz z kurzem, który wnoszą i wcześniejszym stukotem 
wysokich obcasów na schodach. Może na próżno. 
Jesteśmy bardzo podobnie zdeptani i cisi.

[Krokus]

Dobry wiersz, w moim klimacie, budzi we mnie wiele skojarzeń, daje do myślenia.

[Marcin Sztelak]

Przed progiem i mimo wszystko oczekiwanie... bolesny wiersz.
Pozdrawiam.

[lczerwosz]

Jechała, miała przyjechać.
Nawet, jeśli zapuka czy zadzwoni, to powie, że pomyliła piętra.

Wiersz, jak z najlepszych Twoich czasów. Klimat ten, tylko smutek głębszy. Pozdrawiam Jurku.