milczącej

[biegnąca po fali]

kiedy dogasały zgliszcza
byłaś ciszą czy krzykiem

popiołem czy dymem
który wgryzał się w niebo

kiedy chowali dzieci
byłaś białą różą przytuloną do wieka
czy może szpadlem
gotowym wyrwać ziemi co twoje

a teraz
kim jesteś dzisiaj

dziką rzeką za nic mającą koryto
czy pustym naczyniem
w którym tłucze się echo

łapiesz w usta deszcz
ale to za mało
nie urośnie z tego słowo

tym bardziej drzewo
pod krokwie

[eka]

Oszczędny w słowa, mocny liryk.
Pożar, w którym zginęły dzieci? Straszna tragedia. Nad reakcją matki zastanawia się podmiot.
I wiesz, trochę wg mnie za dużo fascynacji. Skrajnych opcji, a przecież tytuł nie pozostawia czytelnika w pytaniu.
Kiedy odejdzie głośna rozpacz, można już tylko milczeć.

[tabakiera]

Ponieważ naczytałam się na temat holokaustu, dla mnie to wiersz o męczeństwie narodu żydowskiego podczas drugiej wojny światowej podany w formie monologu do matki-Żydówki.

kiedy chowali dzieci

- no to mi trochę nie pasuje do mojej interpretacji, ale da się z lekka naciągnąć.

Zupełnie na marginesie i nie o tym tekście - w tekstach osób lubiących narzekać często pojawia się czasownik w trzeciej osobie liczby mnogiej.
Oni jako ściśle nieokreślony wróg, siła sprawcza, na którą nie mamy wpływu, bo to przecież nie my.

Oni to to, co się dzieje, a my patrzymy biernie, gryząc z rozpaczy paznolcie lub kuląc się z niemocy.

Wiersz bardzo dobry.

[biegnąca po fali]

tabakiero - pozwolę sobie przekleić odpowiedź z innego forum skierowaną tam do Tjeri, ale i tutaj pasuje. Otóż dwa lata temu koleżanka straciła w wypadku swoje dzieci. Chłopiec miał chyba 5 lat, dziewczynka 2. Tak się czasem zastanawiam... skoro we mnie tak to siedzi, mimo że nawet nie znałam tych maluchów, co ona czuła wtedy, co czuje dziś...? Podobno pyta każdego jak ma dalej żyć... I co jej niby można powiedzieć? Że ból kiedyś minie? Że zapomni? Złamany człowiek już niczego nie zbuduje. Może tylko trwać. Tylko po co? Żeby pamiętać?

To chciałam pokazać w tym wierszu. I może trochę "przepracować" temat. Samolubnie, bo dla siebie.

Dzięki.

[lczerwosz]

dla mnie to wiersz o męczeństwie...

z całym szacunkiem, ale dlaczego nie o męczeństwie Indian w czasie odkrywania i podbijania Ameryki, albo wyrzynaniu Murzynów w trakcie kolonizacji Afryki, tudzież porywaniu ich i handlu jako niewolników. Teraz celebryci sobie klękają, na pokaz. A indywidualne tragedie, czy mniej ważne? Czy samotność w bólu nie jest dotkliwsza?

[tabakiera]

z całym szacunkiem, ale dlaczego nie o męczeństwie Indian w czasie odkrywania i podbijania Ameryki, albo wyrzynaniu Murzynów w trakcie kolonizacji Afryki, tudzież porywaniu ich i handlu jako niewolników. Teraz celebryci sobie klękają, na pokaz. A indywidualne tragedie, czy mniej ważne? Czy samotność w bólu nie jest dotkliwsza?

Dlatego, że popiół i dym wgryzający się w niebo przywołuje obraz kominów krematoryjnych, zgliszcza natomiast to brak możliwości powrotu dokądkolwiek i zniszczone miasto.
Dlatego też, że historia XX weku jest mi bliższa, niż np. męczeństwo pogan podczas wprowadzania chrześcijaństwa za księcia Mieszka. Chyba nie sądzisz, że całe plemię klęknęło z różańcami i nikt się nie buntował i wiesz, na czym polegał porządek świata za czasów Piastów.

Z całym szacunkiem, nie jestem celebrytką i nie mam w zwyczaju klękać.
Nigdzie nie napisałam, że cierpienie jednostki jest czymś mniejszym od martyrologii narodu.

To chciałam pokazać w tym wierszu. I może trochę "przepracować" temat. Samolubnie, bo dla siebie.

- a o tym to ja nie wiedziałam, stąd odwołanie się do doświadczeń powszechnie znanych.
Straszna, bolesna historia.