odbicie

[tabakiera]

żeby zobaczyć ciszę trzeba sięgnąć szczytów
pokonawszy doliny przepaście i w burzy
nie załamać się idąc i nie chronić oczu

trzeba oszukać szmery w rozedrganym sercu
koić je obietnicą piękniejszej muzyki
która wypłynie kiedyś strumieniem

z niczego

żeby zobaczyć ciszę trzeba ciszą zostać
nie chwytać się oddechu który bywa brzytwą
no ale przecież jest tu i jest teraz
biernym konaniem muchy pękającą struną
zdjętym ze starych skrzypiec jak cień głuchym echem

ciszy co przez milczenie nigdy się nie zdradzi

[Alek Osiński]

Tak jak istnieje bielszy odcień bieli tak pewnie istnieje
cichszy odcień ciszy. Cisza kojącą bywa, ale i zdradliwą
ciszy można zarówno łaknąć jak i nie móc znieść
chłonąć jak i odrzucać. Fakt jak wiele oblicz może
przybrać cisza, jak wieloma stać się wcieleniami?
Aż trudno przyjąć do wiadomości to bogactwo skojarzeń.
Co by nie było, z ciszą jednak każdy musi się zmierzyć osobiście.

Pozdrawiam.

https://www.youtube.com/watch?v=l0q7MLPo-u8

[tabakiera]

Serdecznie dzięki, Alku za piękny komentarz i załącznik muzyczny.

[Wszebor]

Tabakiero szukasz idealnej ciszy, czy chcesz uciszyć własne namiętności, bo te słowa ładnie skomponowane.

trzeba oszukać szmery w rozedrganym sercu
koić je obietnicą piękniejszej muzyki
która wypłynie kiedyś strumieniem

mówią bardziej o tym drugim.
W życiu nie ma idealnej ciszy ale zawsze można jej poszukiwać.
Pozdrawiam

[tabakiera]

Może ta cisza z uśpienia namiętności wynikać.
Czemu nie?
Serdecznie pozdrawiam, Wszeborze.

[eka]

Zobaczyć ciszę? : ) Oryginalne pragnienie, ale czy to jest możliwe? Mówisz, że tak w finale znajdując jej odbicie w obrazie konania muchy i echu pękniętej struny starych skrzypiec.
Głucha cisza. Bardzo oklepany a ciekawy frazeologizm. Cisza nie słyszy? Niepamięć o kimś/o czymś tak mocna, że nieodwołalna. Zabite na głucho milczenie ma być sednem, clou prawdziwej ciszy, która nigdy nikomu nic nie zdradzi.
Ona nie, ale czyjeś działanie, np. archeologa, może ciszę przerwać.
Jeśli już szukamy istoty idealnej ciszy, to jedynie w nicości, w której nie było i nie ma niczego.
Pointa wiąże milczenie z niepamięcią. Bożż... szukamy milionowej części sekundy, która miała miejsce po Wielkim Wybuchu naszego wszechświata. Pamięć zapisana w prawach fizyki kwantowej.
Z nicości tylko nic się nie wydobędzie. Tam cisza, jako niepamięć, może rzeczywiście być.
Ale nicości nie ma.
Ciszy też. Wychwytujemy biały szum kosmosu.

Tu nieco podkręcony:
https://www.youtube.com/watch?v=0UORkzg4PVQ

A w ogóle ten wiersz mocno ze mną o ciszy pogadał, musi więc być naprawdę dobry.

[tabakiera]

Mówisz, że tak w finale znajdując jej odbicie

- czy w świetle Księżyca można zobaczyć pełne Słońce? Poznać jego jasność?


Dzięki, Eko za bardzo wnikliwą recenzję, dużo dla mnie znaczy.
Pozdrawiam serdecznie.