przekoro ty

[biegnąca po fali]

wystawią twoje popiersie
na jakimś rynku placu albo skwerze
w ptaki oprawią
w poranny pośpiech
wieczorne zmęczenie

kilkoma słowami opatrzą
resztę przemilczą
słońcem przeganiane burze
peany na cześć pierwszego śniegu
deszczu strugę

zwyczajne mycie rąk
niezwykle poruszenia przy zetknięciu z pięknem
śmiercią brukowany trakt
i kwiaty które zwiędły

zignorują ich główki
pospuszczane pokornie
choć z wiarą nieugiętą
że nie z żałobą mają do czynienia
nie z przegraną
ale świętem

a ty z kamienną twarzą
odmawiać będziesz pacierzy
i uczuć jakichkolwiek
zwierzeń

choć posłuchałyby chętnie
ptaki wędrowne
głodne twoich ramion i kolan
koty niczyje

spojrzeniem pieszczące
niedomkniętą przestrzeń

[tabakiera]

Byłam, czytałam kilka razy, trudno mi cokolwiek powiedzieć.
Daję tylko znak, że byłam i się uwzniośliłam tak jakoś za bardzo, płynąc ku popiersiu.
No i zwiewam przed niemym, bezimiennym, ale aktywnym tłumem.
Biernym, litościwym i agresywnym zarazem.

[eka]

Hej, Ewo
Podoba mi się czułość w tym wierszu, taka niestandardowa, mądra, przewidująca los adresata udanego wiersza, chodzącej przekory, który się nie docenia, pozostaje z kamienną twarzą. I już, bez ochoty do zwierzeń.
A byłoby komu słychać... rewelacyjna końcówka.
Głębiej nie wejdę. Pozdrawiam.