idę

[jabberwocky]

Nie lękam się doliny ciemnej
bo nie najgorzej widzę w mroku,
a idę nią prawie codziennie
i nigdy nie przyspieszam kroku.

Już żadne światło mnie nie skusi
by ruszyć biegiem w jego stronę,
stanie się w końcu co stać musi
przed czym się przecież nie obronię.

Wędruję więc doliną ciemną
idąc po śladach wszystkich ludzi
co dawno przeszli ją przede mną,
a każdy się nadzieją łudził.

[Leon Gutner]

Nie każdy łudził się nadzieją z tych co przeszli przed nami ale wierszyk wyszedł przyjemny.

Z uszanowaniem L.G.

[eka]

Pogodzenie z nieuchronnością. Spokojne kroczenie w ciemności. Podmiotowi miejsca i kierunku nie zmieni żadna ułuda, jasna nadzieja. Nie i już.
I spokój.

[nienażarty]

więc po co iść doliną ciemną
gdy można pójść wierchem bez obaw
i jeszcze odczuć w tym przyjemność
a ciemny strach w kieszenie schować

bezsensu biec gdy nikt nie goni
obmywa jasność nieprzenikniona
a w niej jak jakiejś ciepłej toni
wszelakie zło zanika kona

świetlisty szlak ciepłem przygarnie
znajdziesz się w nim nim się spostrzeżesz
i zrzucisz miałkie ziemskie splątane
Odwieczna Moc otuli Ciebie

pozdrawiam

[eka]

Dziękuję.

[tabakiera]

Smutne, prawdziwe i nieuchronne,
Każdy doświadcza podobnej sytuacji, ale nie przez każdego przemawia rezygnacja, niektórzy próbują walczyć do końca.
To im daje siłę, by powalczyć dłużej i zażyć troszkę jasności.
Ale obecny tu podmiot liryczny całkowicie podniósł ręce do góry i czeka na ostateczną egzekucję, a jego droga ku niej jest mroczna i beznadziejna.
Stan ducha, może stan zdrowia, może jedno i drugie.