Demon

[Krokus]

Morito jechał już trzy dni, wiedziony chęcią zemsty. Jego pan Oda Nobunaga, został zdradzony przez swego najbardziej zaufanego człowieka Mitsuchide. On jako jeden z nielicznych ocalał z oblężenia zamku Azuschi. Niestety, ukochana żona Otsuko, odebrała sobie życie, po dokonanym na niej gwałcie, przez ludzi zdradzieckiego samuraja.
Nie mógł się z tym pogodzić, przez całą drogę myślał o zemście. Na razie jednak, musiał się gdzieś zatrzymać i dojść do siebie. Był bardzo głodny i padał ze zmęczenia.
Zauważył jakąś przydrożną gospodę, rozejrzał się wokoło. Niczego podejrzanego nie zauważył, ale teraz i tak było mu wszystko jedno. Czy zginie od miecza, czy z wycieńczenia.
- Dostanę coś do jedzenia? – zapytał podejrzliwym głosem.
- Oczywiście, proszę spocząć – odpowiedział z uśmiechem karczmarz.
Morito usiadł i położył na stole srebrną monetę.
- Czy zatrzyma się pan na nocleg? – zapytał, trochę przejęty widokiem wycieńczonego samuraja.
- Tak – odpowiedział zmęczonym głosem.
- Zaraz przygotuję ryż i rybę, a później pokój.
- Bardzo będę wdzięczny – odpowiedział z lekkim uśmiechem Morito.
Karczmarz szybko uwinął się z przygotowaniem jedzenia i czym prędzej podał samurajowi.
Morito jadł bardzo łapczywie, rękami, nie przejmując się żadną etykietą. Kiedy skończył, karczmarz zaprowadził go do pokoju, samuraj zwalił się na materac i momentalnie zasnął.
Następnego dnia był już zdecydowanie w lepszej formie, mógł ruszać dalej.
- Ile stąd do Edo?
Jakieś trzy dni drogi, lasem byłoby szybciej, ale… - karczmarz odpowiedział przerywając w pół zdania.
- Ale co?
- Nikt tamtędy nie jeździ – odpowiedział z lekką obawą w głosie.
- Dlaczego?
- Ponoć grasuje tam demon!
- Demon!? No cóż… chętnie poznam tego demona – stwierdził z uśmiechem Morito.
- Ja tam nie wiem panie, ale nigdy nie chodzę do tego lasu. Wielu ludzi tam przepadło bez wieści.
- Nie wierzę w takie rzeczy, głupie gadanie ciemnych ludzi?
- Nie jedź panie tamtędy! – powiedział błagalnym głosem karczmarz.
- Daj spokój, dobry z ciebie człowiek, ale przesądy mącą ci głowę – powiedział klepiąc w ramię karczmarza. Potem dał mu jeszcze jedną srebrną monetę.
- Dzięki panie! – powiedział zaskoczony szczodrością samuraja.
- Jakby ktoś o mnie pytał…
- Nikogo tu nie było – oznajmił z uśmiechem karczmarz.
Morito wsiadł na konia i ruszył w stronę lasu.

Jechał leśną drogą, minęło już kilka godzin od rozmowy z karczmarzem. Chciał jak najszybciej dotrzeć do Edo. Miał wielką nadzieję spotkać takich wojowników jak on, z którymi mógłby obmyślić jakiś plan zemsty. Miał na tyle pieniędzy, że niejeden żądny zysków ronin, skusi się na jego propozycję.
W pewnym momencie dostrzegł jakąś postać, biegnącą w jego kierunku. Zatrzymał się, położył rękę na rękojeści miecza, ale zauważył, że to kobieta. Chyba przed czymś uciekała? Albo raczej przed kimś.
- Co się stało?
- Gonił mnie bandyta! - powiedziała dyszącym głosem młoda dziewczyna.
- Bandyta? – powtórzył z zaciekawieniem samuraj.
- Napadli na moją wioskę, zaczęliśmy uciekać, mi się udało, większość nie miała takiego szczęścia. Cała wioska spłonęła.
- Nie wiesz kim oni byli?
- To Sasaki i jego banda.
- Słyszałem o nim, ale od jakichś dwóch lat nie żyje! – oznajmił spokojnym głosem Morito.
- Chyba jednak żyje, choć niektórzy mówią, że to demon – stwierdziła drżącym głosem, dziewczyna.
- Demon? Hahaha… wśród bandytów to powszechny proceder.
- Ja tam nie wiem, nieważne kto mnie zabije – powiedziała drżącym głosem.
- W sumie masz rację, powiedz, jak ci mogę pomóc?
- Nie mam pojęcia, nie wiem co mam dalej robić, gdzie się udać, to takie straszne! – powiedziała i zaczęła płakać.
- No cóż, mam podobny problem i wybrałem Edo. Jak chcesz, to możesz się ze mną zabrać?
- Lepiej mnie tutaj zostaw, będę dla ciebie tylko ciężarem.
- Myślę, że dam radę, sama w tym lesie zginiesz – powiedział zsiadając z konia.
Podszedł do niej, wyciągnął dłoń, a ona z lekką obawą, podała mu swoją. Potem pomógł jej wejść na wierzchowca i ruszyli dalej.
Jechali dość długo w milczeniu, Morito z ukosa zaczął się przyglądać młodej dziewczynie. Całkiem ładna twarz, jeszcze dziewczęcą, długie włosy, spięte w warkocz. Poza tym była trochę brudna i to mocno podarte kimono, rzucało się w oczy. – Miała dużo szczęścia – pomyślał samuraj.
Zaczęło się ściemniać, Morito rozglądał się za jakimś dogodnym miejscem, w którym mogliby przenocować.
- Tu się zatrzymamy! Powiedział i pomógł zsiąść jej z konia.
Przywiązał wierzchowca do drzewa, potem poszedł nazbierać trochę gałęzi i chrustu na ognisko. Dziewczyna również wzięła się do zbierania.
- Jak ci na imię?
- Kana.
- Kana – powtórzył i zaraz przypomniała mu się Otsuko. Poczuł się trochę zmieszany.
- Ładnie czy nie?
- Chyba ładnie – odpowiedział z obojętnością.
Spuściła wzrok, zrobiło jej się trochę przykro.
- Przepraszam, ale ostatnio wiele przeszedłem i często miewam zmienny nastrój.
Spojrzała na niego z lekkim wyrzutem, ale nic nie odpowiedziała.
- Chyba oboje ostatnio wiele przeszliśmy – stwierdził Morito, spoglądając na Kanę
- Uciekasz, przed kimś? – zapytała nieśmiałym głosem.
- Tak, ale nie mogę o tym mówić – odpowiedział stanowczo.
- Jesteś szlachetnym człowiekiem i chyba dlatego wpadłeś w kłopoty?
- Tego nie jestem pewny, ale na pewno chciałbym odwrócić przeszłość.
- No to mamy podobne marzenia – odpowiedziała ściszonym głosem.
Morito rozpalił ognisko i oboje usiedli przy nim. Niestety nie mieli nic do jedzenia i chociaż panował już zmrok, postanowił wybrać się na małe polowanie, może coś się trafi, zwierzyny w takim lesie powinno być sporo – pomyślał.
- Przypilnujesz konia i dozbierasz chrustu. Postaram się coś zdobyć do jedzenia, szczęście, że mam łuk, niestety tylko kilka strzał, dobre i to, ale o zmroku trzeba strzelać na wyczucie.

Słyszał wyraźnie stukot, zaczął się skradać, trzymając łuk w jednej ręce, drugą sięgał po strzałę w kołczanie. Wreszcie ją dostrzegł. Młoda sarna, niespokojna, rozglądała się dookoła. W każdej chwili gotowa do ucieczki. Morito powoli napinał cięciwę. Nagle, zwierzę się spłoszyło i zniknęło w zaroślach. Wybiegł z za krzaków – prawie ją miałem! – powiedział z żalem.
Po chwili usłyszał jakiś szelest. Czuł na sobie czyjś wzrok, chociaż dookoła panował półmrok, wiedział, że gdzieś bardzo blisko czai się coś niebezpiecznego. Stał nieruchomo, trzymając łuk z lekko napiętą strzałą. Wreszcie zobaczył parę świecących oczu, potem drugą. Spojrzał za siebie tam również było kilka takich par. Rzucił na ziemię łuk i dobył miecza.
Z zarośli zaczęło się unosić złowrogie warczenie, chwile potem, cała wataha wilków podeszła na odległość kilku kroków. Był otoczony, nie miał gdzie uciekać, zresztą i tak by im nie uciekł. Przyjął postawę walki i czekał na atak. One również stały, wpatrując się w samuraja. Po dłuższej chwili przywódca stada warknął i wataha pobiegła za nim. Odetchnął z ulgą, nie miał z nimi żadnych szans, ale i one zdawały sobie sprawę, że bez ofiar by się nie obeszło. Odpuściły i pobiegły szukać jakiejś mniej wymagającej ofiary. Niestety jego potencjalna zdobycz również uciekła. – Pora wracać, może jutro się poszczęści – powiedział do siebie Morito.

Ku swojemu zdziwieniu, zobaczył jak Kana coś smaży nad ogniskiem.
- O jak dobrze, że jesteś, udało mi się upolować zająca.
- Jak to zrobiłaś? – zapytał, patrząc na Kanę z niedowierzaniem.
- A przypałętał się, wyskoczyłam zza drzewa i złapałam.
- No cóż, jestem pełen podziwu, zwłaszcza, że ja wracam z pustymi rękami. Na dodatek sam stałbym się zdobyczą wilków. Miałem szczęście, że odpuściły.
- Tak… wilków w tych stronach nie brakuje. No, ale siadaj, zając już prawie gotowy – powiedziała i zabrała z nad ogniska opiekanego zająca.
Po posiłku, Kana szybko zasnęła, Morito czuwał przy ognisku z ręką na rękojeści miecza. Nasłuchiwał podejrzanych dźwięków, które mogły zapowiadać, jakieś zbliżające się niebezpieczeństwo.
Nagle coś poruszyło się w krzakach, samuraj ukradkiem spojrzał w ich stronę. Spokojnie wstał i wolnym krokiem ruszył w stronę zarośli. Usłyszał, jak coś zaczyna umykać. Zobaczył kontur postaci, drobna budowa ciała. Jakiś podrostek? – pomyślał i zaczął biec. Szybko go dogonił, rzucił mu się w nogi i przewrócił. Postać z całych sił zaczęła się wyrywać. Wyczuł, że to kobieta, lekko przydusił, spojrzał jej w twarz i zdrętwiał.
- Otsuko!?
Wyrwała się i zaczęła uciekać.
- Otsuko! – krzyknął, nie mogąc uwierzyć w to co zobaczył.

- Panie! Obudź się, Panie?
Usłyszał znajomy głos i otworzył oczy.
- Co, co się stało?! – krzyknął widząc przed sobą Kanę.
- Zasnąłeś panie, jakiś koszmar się przyśnił?
- Tak, koszmar – odpowiedział już spokojnym głosem.
- Krzyczałeś Otsuko? Czy to…?
- Nastał nowy dzień, ruszamy – odpowiedział zmieniając temat stanowczym tonem.

Wędrowali w milczeniu, pokonując kolejne kilometry. Leśna droga była wąska i bardzo nierówna, a las robił wrażenie ponurego, jakby faktycznie zamieszkiwały go złe duchy. Dużo było starych dębów, buków. W głębi świerki i jodły tworzyły ciemną zasłonę, nadając temu widokowi, jeszcze większej tajemniczości.
- Jesteś jakiś nerwowy panie? – stwierdziła przerywając milczenie Kana.
- Aż tak to widać?
- To ten las.
- Las? Nie rozumiem?
- Ponoć żyje w nim jakiś straszny demon.
- A tak, słyszałem te bzdury.
- Ja tam nie wiem, ale czuje się przez skórę jakiś dotyk złego.
- Mi się wydaje, że ktoś nas obserwuje i na pewno nie jest to demon.
- Obserwuje? – powiedziała i odruchowo spojrzała za siebie. – Mam nadzieję, że to nie bandyci, którzy…
Morito ruchem ręki dał jej do zrozumienia, żeby mówiła ciszej.
- Jeżeli nas obserwują, to już wiedzą, że my wiemy – powiedział ściszonym głosem samuraj, nie patrząc na Kanę.
Ledwo to powiedział, a z pomiędzy drzew wyjechał na drogę jeździec, wypuszczając z łuku strzałę w kierunku Kany. Chybił i pogalopował leśnym traktem. Koń lekko się przestraszył i wierzgnął, Kana złapała go za szyję. Morito pomógł jej zejść, potem chciał wskoczyć na wierzchowca, ale dziewczyna złapała go za ramię.
- Nie! Nie zostawiaj mnie tutaj samej!
- Spróbuję go dopaść inaczej będziemy mieli duży problem!
- Może być ich więcej!
- Nie, gdyby było ich więcej już byśmy nie żyli! – powiedział i wskoczył na konia.

Bandyta skręcił w głąb lasu i zniknął w jego mroku. Morito zrezygnował z pościgu, wiedział, że to zbyt niebezpieczne i zawrócił.
- Jak dobrze, że jesteś, myślałam, że zwariuję ze strachu, nie zostawiaj mnie tak więcej.
- Szkoda, że go nie dopadłem, zapewne będzie jeszcze próbował.
- To ten bandyta, który chciał mnie posiąść.
- Skąd wiesz, że to on?
- Poznałam go, ta sama zbroja.
- Tak… faktycznie miał zbroję – stwierdził, dopiero teraz uświadamiając sobie, ten istotny szczegół. – Musiał ją zdobyć, zabijając jakiegoś samuraja.
- Zaczyna się ściemniać, musimy znaleźć jakieś miejsce na nocleg – powiedziała zmieniając temat.
- Masz rację, niedaleko widziałem małą polanę – odpowiedział.

Po przejściu około trzystu metrów znaleźli ją, była w sam raz, by przenocować. Na samym jej środku rósł ogromny dąb, wyglądał bardzo monumentalnie. Rozłożyste gałęzie poruszane lekkim wiatrem, sprawiały wrażenie, że zaraz uniesie się w górę. Liście szeleściły jakąś niepokojącą melodię, ale polana sprawiała wrażenie bezpiecznej. Nikt nie podejdzie niezauważony, nie wyskoczy zza krzaków albo drzewa. Przywiązał konia do gałęzi, a potem oboje usiedli, opierając się o gruby pień. Tym razem nie rozpalali ogniska, żeby nie rzucać się w czyjeś drapieżne oczy.
Morito zaczął się zastanawiać nad tym zbójem – Musiał być bardzo zdeterminowany, że zadał sobie tyle trudu, by ją odnaleźć? Tylko dlaczego chciał ją zabić? Może o czymś wie? Poznała ich kryjówkę albo dowiedziała się, że jakiś daimyo z nimi trzyma. No, ale on przecież był sam, dlaczego?

- Otsuko!?
Uśmiechnęła się do niego, kiwnęła ręką, by podszedł bliżej.
- To niemożliwe !?
- Jak widzisz możliwe – odpowiedziała z uśmiechem.
- To mi się znowu śni! – oznajmił z lekkim przerażeniem Morito.
- Śni? A czy wiesz, czym jest sen?
- Sen to ułuda, nieprawda!
- Skąd wiesz, czym jest prawda?
- Nie, rzeczywistość to rzeczywistość, ma swoje ograniczenia – oznajmił stanowczym głosem.
- A może … ta prawdziwa rzeczywistość nie ma ograniczeń – stwierdziła bardzo ciepłym głosem.
- Nie, ty nie istniejesz! – krzyknął zamykając oczy.
- Jesteś tego pewien? - Dotknęła jego policzka, a potem objęła ramionami. On zrobił to samo, zaczął całować, coraz namiętniej. Oddech stawał się coraz bardziej intensywny. Nagle się zerwał.
- Otsuko! Jak to możliwe?
Otworzył oczy i zobaczył przed sobą lekko przestraszoną Kanę.
- Przepraszam – powiedział zmieszany.
- Musiałeś ją bardzo kochać – powiedziała nieśmiałym głosem.
- Skąd wiesz?
- Żyje w tobie, oddychasz nią.
- Hm… aż tak to widać? - Chciał się podnieść, ale Kana objęła go ramieniem i pocałowała w policzek. Spojrzał na nią ze zdziwieniem, po czym również ją objął. Zaczęli się coraz czulej pieścić. Poranek był bardzo chłodny, ale im robiło się coraz goręcej. Czuł jakiś błogi paraliż, który czynił go kompletnie bezbronnym. Widział już tylko twarz Kany, spoglądającą mu w oczy.
Wtem nagły świst, przerwał tę głęboką namiętność. Morito zerwał się na równe nogi. Zobaczył tego samego wojownika co wczoraj. Siedział na koniu z łukiem w ręku. Sięgnął po miecz i zaczął iść ostrożnym krokiem w jego kierunku. Jeździec znowu wypuścił strzałę w kierunku Kany. Doszła by do celu, gdyby dziewczyna nie zrobiła szybkiego uniku. Samuraj spojrzał z niedowierzaniem w jej stronę. Widząc, że napastnik sięga po kolejną, krzyknął do Kany, żeby się schowała za drzewem. Jeździec dobył miecza i ruszył galopem. Morito odparował cios, a tamten przejechał kilka metrów, zawrócił i ruszył jeszcze raz na wojownika. Ich miecze znowu się skrzyżowały, ale zbój już nie kontynuował walki, zaczął uciekać. Samuraj szybko podbiegł do swojego wierzchowca, odwiązał uzdę z gałęzi. Kana doskoczyła do niego.
- Nie ścigaj go, błagam!
Odepchnął ją i wskoczył na konia.
- Tym razem mi nie umknie! – krzyknął i pogalopował za nim.
Miał go w zasięgu strzały, sięgnął po luk, zostały mu dwie ostatnie strzały. Napiął, wycelował, strzelił, niestety. Sięgnął po ostatnią, tym razem bardziej się skupił. Wypuścił i trafił, zbroja nie była na tyle mocna, by grot się nie przebił. Chwile potem zbój spadł z konia. Morito dojechał do leżącego bandyty. Zeskoczył z wierzchowca i trzymając rękę na rękojeści miecza, ostrożnie podszedł do ciężko dyszącego napastnika. Szybkim ruchem odwrócił go na plecy, ściągnął maskę z twarzy i ugięły się pod nim kolana.
- Otsuko!!!
- Uciekaj – odpowiedziała łamiącym głosem.
- Dlaczego!!! – krzyknął, nie mogąc uwierzyć w to co widzi.
- Uciekaj, bo on cię pochłonie.
- Kto? O czym ty mówisz?
- Jak się z nią złączysz w miłosnym uniesieniu, zostaniesz tu na zawsze.
- Z kim?
- Uciekaj, już niedaleko…
- A co z tobą?
- Przecież wiesz… – powiedziała resztkami sił i wyzionęła ducha.
Nagle zerwał się gwałtowny wiatr, drzewa sprawiały wrażenie jakby chciały się do niego zbliżyć. Ich korony zaczęły szeleścić liśćmi w przeszywający sposób, czuł, że gdzieś pomiędzy nimi, czai się coś złego. Chciał podnieść ciało Otsuko, ale nie dał rady, jakby przyrosło do ziemi. Nie chciał jej tutaj zostawiać, spiął się i jeszcze raz spróbował, nic z tego. Nagle usłyszał za plecami trzask. Spojrzał za siebie, jedno z drzew zaczęło pękać i zaraz runęło na ziemię, potem drugie, trzecie. Wskoczył na konia i pogalopował, starając się o niej nie myśleć, nie patrzeć za siebie. Słyszał tylko łoskot spadających drzew.
Po jakichś dwustu metrach udało mu się wydostać z tego koszmaru. Wjechał na polną drogę, z daleka było widać wiejskie zagrody. Popędził w ich stronę, pragnął spotkać prawdziwych ludzi i mieć pewność, że ten zły sen nareszcie minął.

- Człowieku, ile stąd do Edo?
- Niedaleko panie, cały czas prosto, niecały kilometr – odpowiedział smutnym głosem chłop.
- A czy znalazłoby się u ciebie coś do jedzenia? Zapłacę – powiedział Morito.
- Tak panie, zapraszam.
Chłop zaprowadził go do swojej chaty, a jego zona przygotowała ryż.
- Czemu jesteście tacy smutni? – zapytał samuraj.
- Na wioskę napadli zbóje, porwali naszą córkę. Potem wszyscy przepadli w lesie.
- W lesie? – powtórzył Morito.
- Tak, a tam panie grasuje…
- Demon! – krzyknął z przerażeniem samuraj.

[eka]

A może … ta prawdziwa rzeczywistość nie ma ograniczeń

Może tak, nawet to logiczne jest. Prawda niczego nie musi. Kłamstwo już tak.
Wymaga podchodów, wybiegów, fałszowania...

A tymczasem demon może być niewinny i piękny : )

[Krokus]

A może … ta prawdziwa rzeczywistość nie ma ograniczeń

Może tak, nawet to logiczne jest. Prawda niczego nie musi. Kłamstwo już tak.
Wymaga podchodów, wybiegów, fałszowania...

A tymczasem demon może być niewinny i piękny : )

Dzięki za komentarz.

[eka]

Doprawdy, cała przyjemność po mojej stronie : )

[Krokus]

Doprawdy, cała przyjemność po mojej stronie : )

Eko czy doszła do Ciebie moja prywatna wiadomości?

[eka]

Nie, może PW nie działa?
Zaraz sprawdzę.

[eka]

Działa. Sprawdź.

[szczepantrzeszcz]

Tekst taki sobie, ale pomysł dobry, nawet bardzo dobry. Na tyle dobry, że warto pochylić się nad opowiadaniem raz jeszcze...
A może nawet więcej niż raz.

[Krokus]

Tekst taki sobie, ale pomysł dobry, nawet bardzo dobry. Na tyle dobry, że warto pochylić się nad opowiadaniem raz jeszcze...
A może nawet więcej niż raz.

Co masz na myśli?

[szczepantrzeszcz]

Nie mam czasu (przynajmniej w tym momencie) wypisywać długich uwag w kwestii: co bym poprawił, co mi nie leży, co bym napisał inaczej i jak. Jeżeli chcesz, mogę popełnić takiego posta. Może coś wniosę do sprawy, może nie.

Z kwestii ogólnych: wiele przecinków zastąpiłbym kropkami - trochę ciężko się czyta.

A pomysł mi się spodobał, bo lubię, kiedy opowiadanie nie trzyma się kurczowo jednej rzeczywistości.