Do Pana z radia Katowice

[Agnieszka R.]

szanowny Panie
nie pochodzę ze Śląska
wysokie kominy dużych śląskich miast
są mi obce ponieważ mieszkam na wsi
choć kłęby dymu dobrze znam
wypełniają czasem pustkę

martwy komin źle mi się kojarzy
na przykład z syberią brakiem strażniczki ogniska domowego z głodem

proszę Pana ja bardzo proszę
niech Pan przeczyta w radiu kilka moich wierszy
Pan jest taki kulturalny
być może moje teksty nie są jak kwoka pod lampą
ale czuję że Pan by je ogrzał swoim ciepłym głosem
Pan potrafi się schylić nawet po chwast bo najpiękniejsze kwiaty to polne maki chabry wrotycze i inne

czasem słucham Pana w radiu
jak prowadzi Pan rozmowę - rzekę z milionem słów
która w pańskich ustach jest jak drzewo z niezliczoną ilością gałęzi
nawet nie śmiem prosić o możliwość uwicia gniazda
tylko od czasu do czasu zamieniam się w szept wiatru i delikatnie dotykam niemal każdy listek

[lczerwosz]

Ja to rozumiem w kategoriach łaknienia miłości. Ludzie tworzący są szczególnie potrzebujący, oni wypowiadają, artykułują swój ból i bardzo potrzebują potwierdzenia, że są usłyszani. Potrzebuję po prostu poparcia. Nie wiem, dlaczego tak jest, ale skoro zwerbalizowali, opisali swój stan, w dowolny sposób, czasem twórczość jest daleka tematycznie od ich osobistej sytuacji, co nawet dla nich lepiej, bo zapobiega wścibstwu, to chcieliby nawiązać kontakt z podobnie myślącymi. Ciekawe, że tylko czasami powstaje dobra komunikacja z inaczej myślącymi. Na to potrzeba dystansu do siebie, pewnej pokory wobec odbiorcy sztuki. Dlatego niektórzy odrzucają krytykę, obrażają się na krytykantów. Oczywiście mają rację, gdy krytyka ich dotyka, zamiast utworu. Trzeba umieć mądrze krytykować również.
Pan w radio do uosobienie popularności. Gdyby twórcy nie potrzebowali publiczności, pewnie by nie tworzyli wcale. Bo twórczość do szuflady jest samoograniczeniem, może wiązać się z depresją, poczuciem niższości lub nawet gorzej, brakiem miłości wobec siebie.
Ale z drugiej strony, często potrzeba ciężkiej pracy, długotrwałej i bardzo zmiennej, niestety, w powodzeniu. A to bardzo męczy psychicznie, potrzeba siły i przekonania do tego, co się robi - tworzy. No i odrobinę szczęścia.
Tego też życzę.

[eka]

Drugi z lirycznych listów, ten lepiej mi się czyta. Wiersz do p. Przybylskiej może zbyt przegadany. Oba zjednują szczerością, nutą naiwności, ale tu rytm lepszy. Nadawcą jest miła, sympatyczna osoba, która żyje poezją. Chce w niej uwić swoje gniazdo, oświetlić nią sobie przyszłość. Być KIMŚ dla Pana z radia Katowice. Jeżeli ów Pan tez lubi polne maki i wrotycze - jest duża szansa!
Na sławę oczywiście.

[Agnieszka R.]

Eko:) Leszku:)
Dziękuję:)