***[i nie powiem ci...]

[biegnąca po fali]

i nie powiem ci nigdy czego mi żal najbardziej
psa na deszczu i kota za oknem gdy mróz
drzewa położonego przez wiatr
motyla wdeptanego w podłoże i nas
bo nie umiemy się znaleźć

nie rysują map ci co każą iść
jeszcze mgłę pod nogi kładą
nie powiem im czego się boję
najbardziej że zgubię sens
że oczy odwykną od światła
że zleją się w jedno noc i dzień a my
zawsze na dystans
na wybrzmienie słów bezpiecznych
co jak woda gaszą ogień gdy jest
i myśl że mógłby być ale nie
gdy pada nam na głowy

rzeka skuta lodem oddycha przez przeręble
niebo nie odbija się wodzie a przecież jest
zimno
usta obrastają szronem nie oczekuj ciepłych słów
gdy spadająca gwiazda zamarza zamiast spłonąć
gdy odkupienie przynosi posmak
cierpkich owoców z dzikiej gruszy
rosnącej samotnie
w polu gdzie nawet stracha brak
a wróble pozostawione same sobie
szukają ciepła w nagiej koronie

[niewenus]

ok. jest obraz.
i zbędny ciężar inwersji.
mnie to specjalnie nie przeszkadza.

[Gloinnen]

Dla mnie "temu wierszu" przydałaby się kuracja odchudzająca.
"motyl wdeptany w podłoże" - nie. nie i jeszcze raz nie!

nie powiem im czego się boję
najbardziej że zgubię sens
że oczy odwykną od światła

To też nie.

Kupuję jedynie ostatnią strofę. Pojawia się w niej konkretne obrazowanie, nieprzytłoczone psychoanalizą.

Pozdrawiam,

Glo.

[Marcin Sztelak]

Tak. kuracja odchudzająca by się przydała, jakby za gęsto, zbyt wiele słów zaciemnia obraz.