Zgubiłam mapę

[anastazja]

wczoraj zaplatałyśmy warkocze
nad starą gruszą rozciągał się błękit
w kolorze oczu dziewczęcej urody

dzisiaj świadomi zachodzącego słońca
uciekamy w siebie
a mogłam tam być... boso na trawie
wydeptywać ścieżki

ciepłem dłoni rozgrzewać ziarna
patrzeć na łany zbóż to jak obserwowanie
rosnącego dziecka

mogłam tam zostać
gdzie czas siada obok
i nie ma nic do stracenia

[eka]

Ana... sorry, że dopiero teraz odkryłam Twój piękny, refleksyjny wiersz.

tam zostać
gdzie czas siada obok
i nie ma nic do stracenia

Pozdrawiam świątecznie, do napisania, fajnie że jesteś.

[zimny grog]

bardzo ładnie poprowadzony wiersz.
pełen ciepła, do tego nasączony pogodzeniem się z przemijaniem otaczającego "wystroju świata" .
zapewne wielu czytających odnajdzie się w jego klimacie.

pozdrawiam.

[anastazja]

Nie wiem dlaczego wkleiłam tutaj wiersz - ( chyba przekornie ) mam niższy poziom pisania. Może chodziło mi o komentarz.
Nie spodziewałam się Eko, dziękuję.

zimny grog, niezmiernie mi miło.
Pozdrawiam.

[Gloinnen]

Anastazjo, jak miło Cię widzieć i czytać :

)

czas siada obok
i nie ma nic do stracenia

W rzeczywistości, w jakiej się znaleźliśmy, warto jest zajrzeć do Twojego wiersza choćby dla takich chwil.

w kolorze oczu dziewczęcej urody

---> w kolorze dziewczęcych oczu (tak bym to ujęła, po mojemu).

ciepłem dłoni rozgrzewać ziarna

Niemal jak obrzęd. Ziemia wciąż pozostaje matką, stąd pewnie porównanie (w kolejnych wersach) do wzrastających dzieci.

Ciekawe, czy rzeczywiście przeszłość (w ujęciu uniwersalnym, często przywoływana w różnych wierszach, jako pewien mit) była taka bezpieczna, sielska, magiczna, czy taka się wydaje w kontraście z zawirowaniami życia, ponurymi czasami, rozczarowaniem ludźmi.

Pozdrawiam,
Glo.