pragnę

[biegnąca po fali]

Iga chciałaby splunąć pod nogi
ze śliny i piasku ulepić błoto
z błota cud

tymczasem błoto wysycha
cud kruszy się w palcach

gliniany ptaszek pikuje
gubiąc pióro po piórze
nim ręka opadnie będzie już tylko okruchem
nawet nie poczuje zderzenia z ziemią

Iga patrzy na ludzi
ich smutek przypomina koniec mszy
kiedy wszyscy rozchodzą się do domów
a Jezus zamknięty na klucz
zostaje sam ze swoim krzyżem

Iga myśli o nim jak o tym ptaku
który już nie wzleci
coraz mniej ust powtarza tamte słowa

raz zapisane muszą brzmieć
żeby żyć nie wystarczy znać drogi do źródła
trzeba jeszcze z niego czerpać

układać dłonie tak by stały się dzbanem
na wodę i krew
gdy włócznia w gotowości
a na wargach ocet
z podanej z łaską gąbki

[eka]

Smutek tu i... piękno.

układać dłonie tak by stały się dzbanem

Tego sobie życzmy nie tylko od Święta.

[biegnąca po fali]

I życzmy sobie jeszcze słów. Rozmów i bliskości drugiego człowieka. To takie ważne.

Dobrych Świąt, Ewo:)

[Marcin Sztelak]

Świetne, nieco smutne...

[Gloinnen]

żeby żyć nie wystarczy znać drogi do źródła
trzeba jeszcze z niego czerpać

To mnie zatrzymało. Myśl uderzająco prawdziwa w tak wielu kontekstach.

Pozdrawiam,
Glo.

[biegnąca po fali]

Marcinie, Glo - dziękuję i odpozdrawiam.