Chleby pokładne

[Alek Osiński]

Wciąż coś rytualnego można znaleźć w oddaniu
chociaż nie żyją już kobiety z Wołynia
które znały tajemnicę sporządzania kulebiaków
wiedząc, że kiedy zwraca się talerz, nie może być pusty.

To przynosi pecha i wieczorem głos zamiera w gardle
język wysycha, a świeca zaczyna kopcić, bezśpiewnie
odbijając się w skrzydłach drzwi. Olejna biel spłynęła
w ciężkie żółcie lamperii; to nieprawda, że łatwo się zmywa
tłuszcze wrastają głęboko i psują krew
brązy się kruszą jakby dostać na odlew i wilgoć

zostaje na całą noc. Szukaliśmy maku na poczęstunek
a teraz, gdy przeliczyliśmy jego ziarnka, pozostało zsypać okruchy z talerzy
wypełnić do końca korzec snu, pociągając luźną nitkę
żeby spruć materiał i utkać go na nowo
przejmując się tym razem naprawdę i do końca jego historią.

[Marcin Sztelak]

Rachunki krzywd... nie do rozliczenia, dla mnie głupia i niebezpieczna zabawa historią. A wiersz piękny, klimatyczny.

[eka]

Wiersz swoją melodią i nasyceniem treścią, z rodzaju tych ostatecznych, wywarł na mnie ogromne wrażenie.

I niechby tak się stało:

pozostało zsypać okruchy z talerzy
wypełnić do końca korzec snu, pociągając luźną nitkę
żeby spruć materiał i utkać go na nowo
przejmując się tym razem naprawdę i do końca jego historią.

Ciężki temat.
Wybaczać może tylko ofiara.

[Alek Osiński]

Wybaczać może tylko ofiara.

Jasne, że tak. Podobnie jak prosić o wybaczenie może tylko sprawca.

Dzięki bardzo.

[eka]

Wybaczać może tylko ofiara.

Jasne, że tak. Podobnie jak prosić o wybaczenie może tylko sprawca.

No właśnie, zapominamy też o tym.