Baśń o lecie, które podarło sobie sukienkę

[Alicja Jonasz]

Lato tego roku było piękne. Nic dziwnego, wyfiokowało się, wypachniło i założyło sukienkę, w jakiej żadna pora roku nie pokazała się nigdy nikomu - utkaną z pajęczych nitek, niezwykle delikatną i zwiewną. Wszyscy ucieszyli się na widok tak strojnego Lata, a chyba najbardziej ptaki i owady, które jakoś żwawiej niż zwykle poczęły uwijać się wśród pól, łąk i lasów, ćwierkając i brzęcząc przy tym, aż radość wzbierała w sercu. I pewnie obopólne szczęście trwałoby jeszcze długo, gdyby nie to, że Lato musiało w końcu zabrać się do roboty. A to trzeba było jabłka w ogrodzie przyrumienić, a to ziarna zbóż w kłosach ozłocić, a to łąki ukwiecić, a to znowuż żniwa rozpocząć, plony zebrać, a to to, a to tamto. Mnóstwo starań! Pracowało w pocie czoła, aż w końcu zmęczone usiadło nad rzeką i westchnęło:
— Teraz pora odpocząć…
Ale co to? Sukienka cała w strzępach…
— Ojej, a była taka piękna!
Powiał wiatr, porwał pajęcze nitki między drzewa, nad ukwiecone łąki, puste pola i ogrody.
Tylko spójrz, jak się srebrzą w blasku słońca, jak cudnie tańczą wśród jesiennych kolorów.

Zowią je babim latem.

[eka]

Pięknie. Cudne masz pomysły.

[Alicja Jonasz]

eko, to taka zabawa - czy umiem jeszcze opowiedzieć w krótkiej formie jakąś historię pozdrawiam z nowym rokiem szkolnym, ech...

[eka]

czy umiem jeszcze opowiedzieć w krótkiej formie jakąś historię

JESZCZE????
Świetna jesteś w tej objętości.

Wytrwałości życzę do kolejnych wakacji