miraż

[datura]

ruch kursorem
i rozmywam się

faluję
jak obraz na pustyni

bit za bitem
wyciekam przez pory w skórze
biały szum podmywa lęk

zaszyfruj pamięć i połknij klucz
bez niej jestem tylko
artefaktem w kąciku oka
aberracją na skraju światła
ostrą jak nóż
którym wyryłeś imię w kodzie
zamieniłeś mnie w jedwabnika

z tej przędzy koca nie będzie
co najwyżej apaszka
wokół zimnej szyi

zaciśnij
zacieśnij

tylko nie nadpisuj mnie
gdy otworzę usta

[eka]

Szczególnie ten fragment o konsekwencjach braku pamięci partnera, co się wtedy stanie z bohaterką wiersza?

bez niej jestem tylko
artefaktem w kąciku oka
aberracją na skraju światła
ostrą jak nóż
którym wyryłeś imię w kodzie
zamieniłeś mnie w jedwabnika

Miraż - aberracja światła. Fakt.
Czasami lepiej być mirażem, łatwiej jakby - to tak na marginesie.

Dobry wiersz, Sylwio. Zatrzymał.

[datura]

Szczególnie ten fragment o konsekwencjach braku pamięci partnera, co się wtedy stanie z bohaterką wiersza?

bez niej jestem tylko
artefaktem w kąciku oka
aberracją na skraju światła
ostrą jak nóż
którym wyryłeś imię w kodzie
zamieniłeś mnie w jedwabnika

Miraż - aberracja światła. Fakt.
Czasami lepiej być mirażem, łatwiej jakby - to tak na marginesie.

Dobry wiersz, Sylwio. Zatrzymał.

Dzięki, jestem na etapie eksperymentowania z trochę inną metaforyką niż zwykle