Obraz

[Toyer]

Namaluj mnie swoim słowem
ja po cichu wejdę w twoją głowę
ułożę ją na poduszce
i już nie wypuszczę

kolorowy obraz odłożę
i w pokorze się do niego uśmiechnę
posprzątam bałagan
poukładam w szufladkach

pochowam smutki
znajdę ramę
i obraz w nią oprawię

już po zabawie?
nie!
maluję dalej
śmiejącymi się Kredkami
gdzieś ponad nami
obrazów poczet

malowanych chudym pędzelkiem
dzieła i arcydzieła

a mnie brakuje już farby
blakną wszystkie barwy
bezimienny malarz
przywozi mi świeżą dostawę
i znów mam zabawę

może namaluję autoportret

2010-12-30

[eka]

Namaluj mnie swoim słowem
ja po cichu wejdę w twoją głowę
ułożę ją na poduszce
i już nie wypuszczę

sorki... zobaczyłam odciętą od korpusu głowę bohaterki, którą podmiot liryczny delikatnie układa na poduszce. No jest potencjał w takiej scence!
I w tej 1. cząstce są najlepsze rymy, niedokładne, w części niegramatyczne.
Bo, Toyer, odpuść sobie takie chodzenie na łatwiznę: farby - barwy, dostawę - zabawę.
O to stary wiersz, może dlatego czujność usnęła

A generalnie: dążenie do mentalnego dobrostanu jest jak najbardziej pożądane. Wiadomo, łatwym to nie jest.