Znaki

[abandon]

.
Odpowiedz proszę, kim dla ciebie jestem?
Czy tylko pyłem w zaprószonym oku?
Czy też jak ogień, woda i powietrze –
niezbędne życiu, choć budzą niepokój.

Stworzyłaś mnie na podobieństwo marzeń,
ze złotych myśli tkałaś sieć pajęczą,
by swoim blaskiem jak dzień przez witraże
malować freski z kolorowych tęsknot.

Nie dla nas wspólne przeżywania nocy,
ni powitania przy zaspanych rankach;
nie dane nam się w jedno przeistoczyć –
ja - twój kochanek, ty - moja kochanka...

Już niemożliwe zmienić bieg historii,
zasypać przepaść, która nas rozdziela,
wstrzymując zegar, by na chwilę zwolnił
w codziennym pędzie poczęć i zamierań.

Cóż pozostało znakom zapytania?
Błądzą po nocach powplatane w wiersze,
nim zaprzestaną cieniem się osłaniać.
Odpowiedz proszę, kim dla ciebie jestem?
.

[Liliana]

Powiało romantyzmem. Tak lubię.
Bardzo rytmicznie, z dobrymi rymami, pięknie.

[abandon]

Romantyzm i rym, jak dobrze dobrana para;)

Dzięki

[Leon Gutner]

Ładnie płynie tak jak należy.
Poczęcia i zamierania to strofa najsmaczniejsza.
Przyjemność odczytu.

Z uszanowaniem L.G.

[abandon]

Dzięki Leo.

Pozdrawiam Ab.

[eka]

O wypracowanej formie się nie wypowiem, bo Ty mistrz.
Znaki zapytania... hm, pytania są często najważniejsze, w dodatku rozbudowane w lirycznej tkance.
Kto pyta, nie błądzi... może tak podsumuję wiersz.

[abandon]

Kto pyta, nie błądzi...

kto nie pyta, sądzi...

Dzięki.

[tabakiera]

Tak to bywa, jak widzimy drugą osobę na podobieństwo swoich marzeń.
Kochamy ją, czy wyobrażenie o niej?
No i jak sprostać tym marzeniom?
I czy na pewno to dobre rozwiązanie?
Ech...

[abandon]

Marzenia czasem nas gubią, a czasem popychają do działania;)

Dzięki.

[eka]

kto nie pyta, sądzi...

Tyż prawda, vide: podmiot liryczny w 2. strofie.
A generalnie to błądzimy na potęgę, warto (poza sferą nauki oczywiście) powściągać swoją ciekawość, ponieważ odpowiedzi na pytania często mijają się z prawdą.