Do dziewczyny z perłą

Wiadomość

Alek Osiński · #1 Post autor: **Alek Osiński** » 02 wrz 2018, 01:16

Zapewne pozostaniesz już sobą, nieznana dziewczyno
z perłą, chociaż spojrzeniem zdajesz się stanowić
zupełnie nowe wyznanie. Oczywiście; trzeba wyżłobić
na twarzy zarys okolicy, a choćby kilka cegieł. Kramy

dziś już zamknięte, bo wieczór i ciche wnętrza perlą
się rzęsiście. Czyjeś kroki ugrzęzły obok łzowych
kanałów i ledwo dostrzegalne poruszenie ozdobiło
usta. Niedomknięte drzwiczki, kiedy w głębi luster

dopełnia się stworzenie – dzień siódmy I następne:
gruszki, winogrona, agrest. Budują poprzez ciebie
dom drugi, drogę do kościoła, a słona woda płynie
w górę szyi, wypełniając zatoki, żebyś zdołała

utwierdzić fałdy niebieskiej materii. Wyłuskać
logos, włosy; można się domyślić, że uwolnisz je
i rozpuścisz daleko poza obraz, aby sama zostać
niewzruszoną esencją. Realności stało się zadość.

#2 Post autor: **Lucile** » 02 wrz 2018, 10:54

100% poezji w poezji. I to jest pisanie, które lubię.
Zauroczyłeś mnie, Alku, tą piękną ekfrazą do obrazu Jana Vermeera „Dziewczyna z perłą”

Każde słowo przemyślane, dopieszczone, umieszczone szyku, który - gdy czyta się na głos - nabiera harmonijnej melodii.
Wniknąłeś w obraz i poza obraz tą frazą:

Alek Osiński pisze: ↑
02 wrz 2018, 01:16
Wyłuskać
logos, włosy; można się domyślić, że uwolnisz je
i rozpuścisz daleko poza obraz, aby sama zostać
niewzruszoną esencją. Realności stało się zadość.

dobitnie to podkreśla.

Nie, Alku, nie wyróżniam poszczególnych strof, bowiem wszystkie, w jednakowym stopniu podziałały i pobudziły moją wyobraźnię.
Dawno nie czytałam tu tak dobrego wiersza, zasługuje na laury, poklask i umieszczenie go na pierwszym miejscu we wrześniowym koszyku.
Ładnie zaczął mi się pierwszy miesiąc jesieni.

Dziękuję i pozdrawiam
L.

Ps. Kiedyś też popełniłam ekfrazę do tego obrazu, ale gdzie jej tam do Twojej!

Liliana · #3 Post autor: **Liliana** » 02 wrz 2018, 15:10

Świetny wiersz. Uwielbiam ten obraz Vermeera. Też próbowałam napisać ekfrazę do "Dziewczyny z perłą", ale raczej gniot wyszedł.

Pozdrawiam

#4 Post autor: **eka** » 02 wrz 2018, 19:14

Dziewczyna na portrecie Vermeera patrzy na każdego i każdemu kto pyta, z prostotą odpowiada. Jest naturalna, jest sobą.
To jak ją urealniasz, drążąc spojrzenie, rozchylenie warg, zamysł, kierunek ruchu - zasługuje na wielkie uznanie.
Dopisując przestrzeń, czas, osobowość, przenosłeś ją w sacrum przeznaczenia.
Ten fragment najbardziej:

... gruszki, winogrona, agrest. Budują poprzez ciebie
dom drugi, drogę do kościoła, a słona woda płynie
w górę szyi, wypełniając zatoki, żebyś zdołała

utwierdzić fałdy niebieskiej materii.

em_ · #5 Post autor: **em_** » 04 wrz 2018, 19:17

Myślałam ostatnio o tym obrazie...
Twój wiersz jest ciekawym odnośnikiem do niego.
Na duże TAK

pozdrawiam

Alek Osiński · #6 Post autor: **Alek Osiński** » 05 wrz 2018, 16:14

No proszę. Ten obraz ma rzeczywiście jakąś moc przyciągającą.
Musi być jednak w nim coś nadzwyczajnego.

Dzięki Wam bardzo za refleksje