Napisy na słońcu /20/ - Gnuśny władca

[skaranie boskie]

Napisy na słońcu /20/ - Gnuśny władca

od początku
w poprzednim odcinku

I ćwierć wieku od bitwy na morzu minęło,
czas przypomnieć przecherze opowieści dzieło.
Czy zapomniał o losach piastowskiej krainy,
czy li tylko zadrzemał na długie godziny?
Hej, Księżycu mój drogi, srebrny przyjacielu!
Opowiadaj, a żywo – wszak słuchaczy wielu.

Spojrzał na mnie, jak dawniej, jak w noc superpełni…
Może dawno zapomniał? Może się ożenił?
Hej, Księżycu! Tyś prawił takie piękne baje,
czyżbyś poszedł oglądać teraz inne kraje?
Czyżbyś inną opowieść zaczął snuć po niebie,
czyś zwyczajnie o innej zamyślił potrzebie?

Jakby się zarumienił, nieco przybladł potem,
po czym z lekka ściszonym się odezwał głosem:
Jam nie zabył niczego, pomnę każdą chwilę,
jenom sobie pomyślał, żeć słuchać niemile
będzie, co zasię rzekę. A jest o czem prawić,
kraj się bowiem odmienił i to nieciekawie,
władca w nim przecie nastał, jen się mienił królem;
ten się ludem, ni ziemią nie trapił w ogóle.
Synem ci był Chrobrego, króla nad królami,
jen z cesarzem wojował. Ten zaś zasługami
chełpić się nijakimi nawet i nie kusił.
Nie dziw zatem, iż naród przezwał go gnuśnym.

Na porękę królowi rzekę, com usłyszał,
jako chwalić mógł Boga aż w pięci językach,
co ich był się w klasztornych przysposobił szkołach,
z woli ojca, jen synem nie chciał mieć matoła.
Tu i słowo niejedno orzec by się zdało,
jakie to się Mieszkowi dziedzictwo ostało;
dwóch bo braci mu Chrobry w kompanii ostawił -
ci się hardo buntować jeno byli władni,
ku pomocy niemieckie prowadząc zastępy,
by ład burzyć w dziedzinie – prawy tudzież święty.

Jakiż to przecie władca, jen buntów nie karze?
Jakiż to władca pytam, jen i bracie wraże –
skoro ubić nieskory – niechby nie oślepił?
Przecie to jakby kraj swój był ze szczętem przepił!
Tak i kończyć czas nagli tę smutną opowieść;
Mieszko, nijak się w dziada nie wpisał zapowiedź,
kraj swój w lenno cesarskie oddawszy haniebnie,
synem zasię nieślubnym obdarzył tę ziemię.
Co się wkrótce zdarzyło, nie pomni to plemię,
choć nazywać przywykło czas ten bezkrólewiem…


cd (być może) nastąpi...

[eka]

Ach, niech nastąpi, Skaranie!
Archaizacja, tudzież sprawny trzynastozgłoskowiec i czysta przyjemność odczytu tej naszej smutnej, polskiej historii.

[skaranie boskie]

Tak sobie wykombinowałem, żeby sprawdzić, czy jeszcze potrafię...
Nie obiecuję kontynuacji, ale też się nie zarzekam, że jej nie będzie.

Naniosłem kilka drobnych poprawek, bo wczoraj to tak na gorąco wrzuciłem, dzisiaj zaś błędy same rzuciły się w oczy.