Żeby to zmienić.

[Karma]

Co ja mogłem wtedy wiedzieć?
Wysoki klif, w dole nic poza
źdźbłem ze splecionych niepewności.
Plus chęć, żeby przekuć je w coś wartego
przynajmniej skinienia ręką.
Ruchu, jak machanie stopami i ocieranie ich
o asfalt - z pozoru tylko zbitego w twardą bryłę.
Pod tym wszystkim przecież korzenie,
zapuszczane przez dolegliwości czwartego stopnia,
takie jak delirium i oglądanie tego pod lupą.
Mikroskopia w krokach - trzęsienia światów równoległych,
plus potajemne schadzki między kontynentami.
Słowotok z zieleni, karkołomność fraz.

I cel.





Żeby to zmienić.
Z cyklu: Dekada.
Wrzesień, 2018.
Jeszcze w Pojedynkę.
the.O

[eka]

To 'kupuję' bez szemrania:

Co ja mogłem wtedy wiedzieć?
Wysoki klif, w dole nic

(...)

schadzki między kontynentami.
Słowotok z zieleni, karkołomność fraz.

I cel.

Podmiot chce nie tylko to powyżej zmienić (brak pewności) w pewność. W potwierdzenie adresatki.
Ale czemu cel??? Czyli to jednocześnie chciane i niechciane zauroczenie.

[Karma]

Czyli jeszcze nie wiadomo co to.
W Październiku mija mi 10 lat pisania.
Zaczynam świętować - po swojemu - przez przekrój tego, jak zmieniało się moje pisanie.
I ja sam oczywiście. Ale o tym później, być może.

Ciekawe co z tego wyszło?

[eka]

Poezja adresatką... : )
Doczekasz się i obiektywnych (cudzych) przekrojowych opinii. Jestem pewna.

[Karma]

[biegnąca po fali]

10 lat?! O rany
Brawo Ty! Kawał życia. Kawał siebie przelanego na papier.

[tabakiera]

Mam wrażenie, że piszesz o tym, jak nabywałeś doświadczeń.
O nieporadności pierwszych fraz.
O emocjach kłębiących się w umyśle.
No i o cierpieniu twórczym oraz przyzwyczajaniu się do tego cierpienia.
Bardzo osobista poetyka.

[Karma]

Raczej o tym, jak te doświadczenia zaczęły wyrzec i spowodowały, że musiały wyjść na zewnątrz.


Ano, Biegnąca - przybyło mi przez ten czas troje dzieci. O jeszcze nie wiedziałem co to szczęście. Ale o tym później.