teksty piramid

[mirek13]

daj umrzeć w jakimś celu
zabijać wroga
i być w panteonie i historii moich Ramzesów

choćby anonimowo
ale tak

bez idei
w polskim szpitalu
niczyim piekle niczyich
z demonami w kominiarkach

chociaż za ciebie
ojczyznę
i świat Matki Teresy

ale tak za nic jak koniec pustynnego samumu
chwycony za połę płaszcza
Tutanchamona

bez księgi umarłych
na dalekiej północy

[eka]

To bodajże Słowacki napisał, że życie mężczyzny powinno być jak pocisk rozbijający się u celu.
Sądzę, że wielki sens naszego istnienia może zamykać się w zupełnie przez nas nie branych pod uwagę czynnościach, wpływach na losy innych.
Jeśli skarabeusz potrafił zmienić kierunek armii...

Dobry wiersz, bo zatrzymał.

[biegnąca po fali]

Zatrzymuje już początkowy dwuwers. Zaczynasz z grubej rury i konsekwentnie trzymasz poziom. Co do sensu naszego istnienia... W tym temacie zgadzam się z Ewą. Nie trzeba być jakimś wielkim wojownikiem żeby nadawać rzeczom/zjawiskom sens. Kwestia czasów w jakich przyszło nam żyć i roli jaką wyznaczono nam odgórnie. Czasem byle drobiazg może odmienić cudze życie. Wystarczy dostrzec wyciągnięta rękę. I te wyciągnięta po pomoc i te pomocną. Czasem i taką wyciagnieta do zgody. Ale chyba odbiegam od tematu.

Bardzo dobry

[Marcin Sztelak]

Dobry, mocny. I świetne wrzucenie Matki Teresy, jeszcze niedawno można było mieć nadzieję, że nie żyjemy w jej świecie... A teraz, ech szkoda mówić. W każdym razie wiersz zmusza do myślenia.

Pozdrawiam.

[Alek Osiński]

Trochę jak architektura faraonów u pana Bursy.
Podobają mi się "demony w kominiarkach" - wymowne.
Chociaż z ideą wiersza średnio się zgadzam.
Umieranie z celem - moim zdaniem mija się z celem.

[mirek13]

Dobrze i fajnie Was widzieć.
Musze się powtórzyć z innego miejsca, ale ten wiersz jest o chorobie. Śmiertelnej.
Wtedy dopiero zadajemy sobie pytanie - po co ja ty byłem?
Takie nic - ziarenko piasku, trybik, kurz itp?
Sami nie umiemy sobie odpowiedzieć, stąd odległe odniesienie do Boga. Może odpowie na tak ważne pytanie.
Całość utrzymałem, w końcu mojej, metaforyce historycznej, ale ma ona znaczenie.
Tyle pokoleń przed nami wymarło, a wiemy tylko o jednostkach.
Więc na co było światu moje istnienie?
Wiersz jest napisany prosto. Jak lubię.
Bez udziwnionych i pokrętnych znaczeniowo środków poetyckich, które tylko zaciemniają problem, zamiast go położyć przed czytelnikiem.
Ale to już moja "szkoła" i nie każdy się z nią zgadzać musi.
Na Twoje zgadzanie się, Alku, to ja nie mam wpływu.
Ani nie przekabacam Cię na moją stronę.
Każdy pisze o tym, co myśli, czuje i doświadcza.
Znaczy - szczęśliwy człek z Ciebie i tyle, bo nie pytasz jeszcze o to.

[eka]

Umieranie uczynić użytecznym dla kogoś i czegoś... takie odejścia się zdarzają. Może to łaska od losu.
Ale zauważasz, że wymaga po prostu aktu samobójczego.

Najczęściej jednak kurczowo trzymamy się życia. A ono zawsze nas opuszcza, kwestia wyłącznie czasu.
Czasami się zastanawiam, co umarłemu po pamięci? Herostrates się wygłupił, czy jego czyn był wart kilku linijek w podręczniku historii?
A z resztą, najczęściej nie mamy wpływu na losy świata.
I całe szczęście, Mirek.

[mirek13]

W wierszu raczej nie stawiam problemu, jak umieramy, dlaczego i jaki jest tego sens.
Chodzi o odejście z myślą, że nic ważnego nie dokonałem.
Po co żyłem takim ziarenkiem?
O takich znika pamięć, kiedy odejdą osoby pamiętające żywego.
Po prostu odchodzisz całkowicie i totalnie, niewiele po sobie pozostawiając.
Za ojczyznę umrzeć, to chociaż jakiś sens jest. Coś ważnego robiłeś, ale ot tak, bo się paliwo w organizmie wyczerpało?

[eka]

Sens pragmatyczny życia - to non omnis moriar, a sens poznawczy to szukanie go wokół i na miarę możliwości.
Jaki sens życia ma np. samotna inteligencja, dajmy na to czujący ocean Solaris.

Tobie nie chodzi o sens, chodzi o zapisanie się w pamięci dziejów. Przedłużenie swojej egzystencji. W tym upatrujesz wartość życia.
Hitlera będzie ludzkość pamiętać o wiele dłużej niż imiona faraonów.

[mirek13]

Coś w tym jest, choć nie Hitler jest moim idolem.
Ale nie chce się tak, jak trybik