Marynarka

[point of view]

stoję na przystanku
listopadowy wiatr uspokaja ulice
chowam dłonie w zadomowione ciepło

sprawdzam chwile na moją kieszeń
w powietrzu pojawia się
zapach bzów kradzionych dla mamy
pomiędzy kwitkiem z pralni
a biletem na tramwaj
kilka paprochów z wakacji
wypalona zapałka

dziesiąty raz rozginam spinacz
odliczam w palcach drobniaki
tłamszę guzik obciągnięty obrusem
tym w herbaciane róże z plam rosołu
w dziurze podszewki
odnajduję aksamitny fiolet kolan
i ukochaną dłoń co włosy z czoła

wspomnieniami owijam palce

wciąż jestem
na jakimś przystanku

[Marcin Sztelak]

Wszyscy jesteśmy i pewnie w końcu dojedziemy, tylko nie koniecznie tam gdzie chcieliśmy...

Pozdrawiam.

[lczerwosz]

Ale jest za dużo czasowników i to tworzy taką nieustanną narrację, jakby spowiedź grzesznika z całego życia. A przecież nic się stało. Ale nie jest to wcale złe, bo grzebiąc w kieszeni, natrafia się na tyle emocji i wspomnień.