człowiek człowiekowi

[Agnieszka R.]

ta chudzina ta drobna siwucha
zakochała się w miejscowym proboszczu
na parafialnym parkingu w dzień i w nocy koczuje w samochodzie
czasem zawieszona na bramie przed plebanią
głodnym okiem spogląda na niedoszłego kochanka
nie narzeka nie kaszle ani się nie narzuca innym
oświetla wnętrze pojazdu zniczami z cmentarza
wbrew woli nie można zabrać do szpitala
na ostatniej mszy proboszcz potraktował ją gazem łzawiącym
ostatecznie ksiądz też człowiek może -

[mirek13]

W takiej formie to raczej materiał na miniaturę, niż wiersz.
Ślady poezji odnajduję w ostatnich, czterech wersach, przy czym nie wiem, czy ten gaz łzawiący jest metaforą (bo się dziewucha poryczała) i co ksiądz - człowiek, może

[tabakiera]

Historia smutna.
Szalona kobieta, brak możliwości leczenia na siłę oraz zniecierpliwienie proboszcza, który powinien być przecież miłosierny i odpowiednio wykształcony, gaz łzawiący jako obrona przed chorymi natrętami to raczej dla prostaków.
Bardzo dobry temat, podany w formie lawy słownej.
Może tak ma być, każda forma dopuszczalna, oby podziałała.

[Marcin Sztelak]

Forma też mnie trochę uwiera, ale wiersz dobry. Z jedną uwagą można wbrew woli - nie jesteśmy tak wolni jak nam się wydaje...

Pozdrawiam.

[Gloinnen]

Popieram przedmówców - w formę wkradło się zbyt dużo prozy.

głodnym okiem spogląda na niedoszłego kochanka

Zdecydowanie ta fraza wydaje mi się niepotrzebna, zbyt dosłowna. Po co werbalizować w tak dosadny sposób oczywiste oczywistości?

wbrew woli nie można zabrać do szpitala

A to z kolei nie wiem, czy cokolwiek wnosi, brzmi jak nagłówek z portalu informacyjnego.

Najbardziej podoba mi się oświetlanie wnętrza samochodu cmentarnymi zniczami. Tu skryła się prawdziwa poezja, a wyobraźnia czytelnika zostaje zaproszona do współpracy. W tym kierunku bym poszła, żeby nastrojem, doborem rekwizytów i obrazów oddać dramatyzm sytuacji.

Pozdrawiam,


Glo.

[Agnieszka R.]

dziękuję Wszystkim za ślad pod tekstem. Pozdrawiam