gra w kolory II

[Lucile]

jak myślisz - czy w erze czarnych dziur
kosmos nadal będzie krupierem
beznamiętnie tasującym rzeczywistość
a kwantowa fluktuacja obdarzy nas oddzielnymi
porcjami własnego ego

nieistotne
kiedy pod dwudziestoczterokaratowym słońcem
chcesz bym uwierzyła

zbyt błyszczy
znam cię i tak z trzydziestu dwóch odcieni bieli 
wybierzesz ten od którego
zimno mi

kiedy złotem i bielą znikasz mnie
ja nisko pochylona
podniosę zdeptany wrzos

tylko czy zdołam ocalić
mieszkającego tam

elfa?

[em_]

Witaj,
wiersz ciekawie napisany, ładne metafory, ale
kilka rzeczy bym zmieniła:

zbyt błyszczy znam cię (znam cię wyglądałoby lepiej w osobnym wersie)

zimno mi (a może np marznę?)

znikasz mnie (przekombinowane, tylko zaśmieca tekst)

Dobrze Cię znowu czytać, pozdrawiam

[eka]

Niepokój o przyszłość - chyba już zaobrączkowanego - związku. Czy tak maksymalnie razem w jednej tylko fluktuacji kwantowej, czy w oddzielnych rozdaniach obojętnego świata, pełnego zapadających się w sobie obiektów.
A on, adresat, niczym wsysająca czarna dziura, i bardzo trzeźwo myśląca.
Czy podmiot liryczny się oprze?
Czy może...

Krupier beznamiętnie tasujący rzeczywistość - bdb metafora, podeszła w 100%.
Czasoprzestrzeń - obecność tego już w tysiącach wierszy obecnego słowa - spłaszcza, osuwa w banalność ten fragment. Już - msz - lepiej zabrzmi:
oddzielnymi porcjami czasu i przestrzeni (życia/doznawania).
Podzielam uwagi Em_ w kwestii zmian.

Pozdrawiam:)

[Hosanna]

Bardzo mi sie podoba
w miłości obiekt nas totalnie zaćmiewa

ale
moje doświadczenie mnie uczy że te bolesne i cudownie upojne zaćmienia sa jakby narkotyczne i nie nalezy im ufać

nalezy wierzyć w elfa

skoro elf jest (chwilowo) w niewoli to widac coś mu ta niewola daje

ale trzeba w niego wierzyć

kiedy trzeba odejdzie do SWOJEJ bajki
bogatszy o wiele karatów i odcieni bieli

czy słońce zostanie jaśniejsze ?


?

[Lucile]

Em_, Eko, Hosanno,
pod wpływem Waszych sugestii postanowiłam przemyśleć wszystkie proponowane zmiany - wierzę, że dla poprawy tego tekstu.
Zacznę od "czasoprzestrzeni"

Czasoprzestrzeń - obecność tego już w tysiącach wierszy obecnego słowa - spłaszcza, osuwa w banalność ten fragment.

Pełna zgoda, Eko, zbyt banalne i nadużywane. Zmienię.

znikasz mnie (przekombinowane, tylko zaśmieca tekst)

"Znikasz mnie" - do tego określenia mam ciepły, pozytywny i osobisty stosunek. Dla mnie nie jest przekombinowane. Bo to jest tak; kiedy patrzy się w/pod słońce, człowiek staje się chwilowo oślepiony - znika (na szczęście na chwilę) jego możliwość jakiegokolwiek postrzegania. On, czyli ten do którego zwraca się peelka, właśnie w taki sposób ją "znika". Całkowicie niezależnie od jej woli. I ona zdaje sobie z tego sprawę. Czy czeka ją przyszłość w tych odcieniach mało bezpiecznej (nie tylko dla oczu) bieli, która pomimo przypisanej temu kolorowi niewinności, symbolizuje także śmierć (są przecież miejsca, gdzie ten kolor jest wyrazem smutku i żałoby).
Czy pochylenie peelki to unik zmierzający do próby wyjścia z tej sytuacji, czy też jest wyrazem pogodzenia się z losem? Może nieoślepiona spostrzeże inne możliwości?
Nie wiem.
Wiem tylko, że "znikasz mnie" jest dla mnie zbyt ważne - zostanie.

zbyt błyszczy znam cię (znam cię wyglądałoby lepiej w osobnym wersie)

zgoda, "znam cię" dostanie swój odrębny wers.
Nad "zimno mi" jeszcze pomyślę, ale intuicja mi mówi, że raczej też powinno zostać.

nalezy wierzyć w elfa

skoro elf jest (chwilowo) w niewoli to widac coś mu ta niewola daje

ale trzeba w niego wierzyć

kiedy trzeba odejdzie do SWOJEJ bajki
bogatszy o wiele karatów i odcieni bieli

czy słońce zostanie jaśniejsze ?

Bardzo dziękuję za poczytanie, komentarze i uwagi.

Pozdrawiam
L

[eka]

Fajnie, mnie się podoba po tej małej korekcie.
Pozdrawiam, Lu:)

[Lucile]

Fajnie, mnie się podoba po tej małej korekcie.

Bardzo dziękuję, miło czytać takie słowa. Cieszę się, że nie zepsułam.
Pozdrawiam, i może oprócz kawy też

[bonkreta]

Bardzo się podoba. Interesująco, a od drugiej niesamowicie lirycznie, tak jak lubię.
Pozdrawiam

[Marcin Sztelak]

Świetne metafory w pierwszej zwrotce, ogólnie udany wiersz. Chociaż osobiście to znikanie kogoś kojarzy mi się akurat negatywnie (Paragraf 22).

Pozdrawiam.

[Lucile]

Interesująco, a od drugiej niesamowicie lirycznie,

Świetne metafory w pierwszej zwrotce

Dziękuję bardzo Elu i Marcinie,

Chociaż osobiście to znikanie kogoś kojarzy mi się akurat negatywnie (Paragraf 22).

i masz rację, tu chyba też taka sytuacja bez wyjścia - ot paradoks paragrafu 22.
Chociaż, przyznaję bez bicia, nie kojarzyłam mojego "znikasz mnie" ze świetną książką Josepha Hellera - a szkoda, byłoby bardziej uniwersalnie.
Pozdrawiam
L