depresja odtwórcza

[tabakiera]

chciałabym robić kilka rzeczy naraz
naraz cię czytać i zapisywać w sobie
wiem jesteś lepszy
zatem podstawię nogę
a może wersy
a morze
jak każde morze zaszumi falą
ale ty przecież
nie słyszysz szumu
nie lejesz wody
nie chcesz być pierwszy

coś nam się uda

rozłóżmy się nawzajem
i stwórzmy marazm

taki społeczny

[AS...]

końcówka wybiła mi zęby
to chyba pierwszy Twój wiersz
którego nie potrafię ugryźć...

serdeczne

[marengo]

Struchlałem, jak truchło, kiedy przeczytałem… "rozłóżmy się nawzajem…"
Czyżby to jakieś wspólne… "zejście"? A może rozłóżmy się, jak książka i poczytajmy siebie… dłońmi?
Marazm społeczny? Czyżby w czynie? Rozkład jest najczęściej zjawiskiem niepożądanym, chyba że chodzi o rozkład jazdy autobusów… czerwonych?
Ogólnie odebrałem wiersz pozytywnie, ale gdy tylko jedna strona się rozkłada, a druga stoi, to najczęściej
trzeba się złożyć i zacisnąć bezszelestnie… myśli.

[tabakiera]

AS-ie, nie żartuj.
Marengo - można i tak.

Tekst z ironii uszyty, także ten, tego...

Serdeczne dzięki.

[eka]

: ) Zagadka.
Pierwsze co przychodzi jako rozwiązanie - to wersowany adresat, czyli bardzo mądry wiersz jeszcze niezapisany, niezmaterializowany, ale już gotowy w głowie podmiotu lirycznego.
Bytującego w neuronach utworu nie chce się myślącej odtworzyć 'na piśmie'.
Jest świetny, przez długie polegiwanie w myślach poniekąd zyskał samodzielny byt. Peelka tą jego 'samodzielnością' jest zdziwiona i zazdrości mu wysokich lotów.
Wiersz jak płód, który nie chce wyjść z macicy, w dodatku zaangażowany (może o proteście nauczycieli:), więc w obliczu zaistniałego pata, propozycja peelki jak najbardziej zasadna.
Niech on (pan Wiersz) i ona (Mózg) trawią, rozkładają się wsobnie, społeczeństwu pokazując wiadomy palec:)

Coś nie pasuje? : )
Pozdrawiam.

[tabakiera]

Wszystko pasuje, Ewo.
Brawo!

Może być to też próba nawiązania relacji z poetą depresyjnym.
Coś na styl rywalizacji, podziwu i naśladownictwa.
Może współpracy?
Bo depresja to starsza lub młodsza siostra poezji.
Kto wie?
Niektórzy ciągle tylko z nią i o niej.

[eka]

Takie było moje przypuszczenie, Tab.
Ale później kazał zwątpić ten wyimek:

ale ty przecież
nie słyszysz szumu

Ki diabeł - pomyślałam - głuchoniemy poeta?
No i weszłam na wyższy, abstrakcyjny level:)

[tabakiera]

Cóż, ten kto nakręca się tylko cierpieniem jest ślepy i głuchy na bodźce z zewnątrz.
Upaja się własnym cierpiętnictwem.

[biegnąca po fali]

tab - Ty o mnie piszesz?

[eka]

Cóż, ten kto nakręca się tylko cierpieniem jest ślepy i głuchy na bodźce z zewnątrz.
Upaja się własnym cierpiętnictwem.

Aha. I dlatego podmiot wiersza proponuje wspólne rozłożenie się w marazmie społecznym, bo to lepsze od cierpienia, tak?