Zgaduj zgadula

[Alek Osiński]

Ence pence, a dłonie jakby wiedziały
kto daje, kto odbiera, kto kluczyk do piekła
w czarnej szkatułce trzyma i podlewa.

Rzeżucha rośnie i wielka noc nad nami
dojrzała. Przeźroczysty i kruchy jest
jej korzeń, listki goreją kiedy spojrzeć.

Mówi ci to coś, a może śpiewa? Wrzucisz
kamyk w źrenicę, a spojrzy. Weź – oko
wykol, łodygę czarnego bzu wydrąż

a lipowy munsztuk zagra i zbiegną się stada
do źródła, a ona usta przyłoży do drzewa
poznania. I nic czego by się bać można

nic co by pozostało w strachu przed nami.

[biegnąca po fali]

Znakomita liryka, Autorze. Do wielokrotnych powrotów.

[falkon]

Może być.

[eka]

Dotyk - nie wzrok jest gwarancją.
Wiersz w scenerii współczesnego Edenu, z rozpoznanymi, więc niestrasznymi konsekwencjami poznania.
Piękny w metaforze, zaskakujący w pomyśle, zrytmizowany aż miło... wiersz Alkowy:)

[Marcin Sztelak]

Jak zawsze udany liryk. Wydaje mi się, że przed ostatnim wersem winien być przecinek.

Pozdrawiam.

[Alek Osiński]

Dzięki, moi drodzy, za spostrzeżenia : )