Bukiet codziennych melancholii

[marengo]

dzień siąpił smętnie melancholią
i wisiał słowami przy ustach
milczeniem się szelma rozgadał
i w oczach szukał na próżno

unosił rzęsami gałązek
szelesty wieczornej zadumy
i tylko gdzieniegdzie na niebie
tkał przędzę po samolotach

uznałem po krótkim namyśle
że pora posiedzieć nad wierszem
jakiego nigdy nie miałem
choć mogłem napisać dla siebie

wciąż czekam na buty w sieni
na śmiechy srebrzyste dzieci
a przecież nie mam talerzy
i stołu nie ma gdzie kiedyś

przebrzmiały sady rumiane
pachnące domem i miodem
skarlały chyłkiem ku ziemi
i łzami kapały w trawę

[Gloinnen]

milczeniem się szelma rozgadał

tkał przędzę po samolotach

a przecież nie mam talerzy
i stołu nie ma gdzie kiedyś

przebrzmiały sady rumiane
pachnące domem i miodem
skarlały chyłkiem ku ziemi

Wiersz na potencjał w tych wersach. Tutaj jest pewien powiew świeżości poetyckiej, reszta sprawia wrażenie raczej sztampowe.

uznałem po krótkim namyśle
że pora posiedzieć nad wierszem
jakiego nigdy nie miałem
choć mogłem napisać dla siebie

Pisanie o pisaniu. Trzeba mieć na to naprawdę oryginalny pomysł, inaczej jest nudnawo. Autor powinien nawet swoją własną nudę sprzedać czytelnikowi w ciekawy sposób.

dzień siąpił smętnie melancholią

Jeśli to miało być na serio, to lepiej spuścić zasłonę milczenia.
Jeśli zaś chodziło o wydźwięk żartobliwy, to ironia została zbyt słabo podkreślona.

na śmiechy srebrzyste dzieci

Niezręczna inwersja, do tego brak interpunkcji powoduje chaos znaczeniowy. Czy chodzi o srebrzyste śmiechy dzieci, czy o śmiechy, (jako) srebrzyste dzieci? Ponieważ w poezji wszystko jest możliwe, lepiej byłoby w takich przypadkach nie wprowadzać zamieszania.

i łzami kapały w trawę

Tylko bez łez, proszę.

Pozdrawiam,

Glo.

[eka]

dzień siąpił smętnie melancholią i wisiał słowami przy ustach
milczeniem się szelma rozgadał
i w oczach szukał na próżno

unosił rzęsami gałązek szelesty wieczornej zadumy
i tylko gdzieniegdzie na niebie tkał przędzę
po samolotach

uznałem po krótkim namyśle że pora posiedzieć nad wierszem
jakiego nigdy nie miałem choć mogłem
napisać dla siebie

wciąż czekam na buty w sieni
na śmiechy srebrzyste dzieci
a przecież

nie mam talerzy i stołu nie ma
gdzie kiedyś przebrzmiały sady rumiane sady
pachnące domem i miodem

skarlały chyłkiem ku ziemi i łzami
kapały w trawę

___________
Sorry za pogrzebanie w melancholii chwili. Imperatyw taki:)

[Marcin Sztelak]

Nie wypada się nie zgodzić z Glo. Wiersz wart dopracowania.

Pozdrawiam.