Słowo dla niepiśmiennych

[Marcin Sztelak]

Umierające miasta w końcu wyszepczą
grzechy mieszkańców, gdzieś w opuszczonych
parkach czekając na rozgrzeszenia.

Nadaremnie – nic nie okryje nagości
próchniejących żeber kamienic.
Jednak ostatni żebracy zaczekają
na hosanny i alleluje.

Bez związku z zagładą, ale najczęściej
wznosili modły lub pięści
zaciśnięte w geście pojednania.

Ze zwycięską materią.
Bez znaczenia, bo kolejne życia pękają
niczym bańki na wietrze.

Co można wyjaśnić napięciem,
na powierzchni i wewnątrz.
Choćby nigdy niespełnialnego
testamentu.

[witka]

Lubię ten wiersz z falującym meniskami.

[skaranie boskie]

Dobre przerzutnie i jeszcze lepsze metafory.
Choć tak naprawdę, to nie wiem, czy to są metafory.
Ot, choćby pięść zaciśnięta w geście pojednania. To taka dzisiejsza codzienność, proza życia rzekłbym, a Ty nadałeś jej poetycki wymiar.
Kolejne życia, jak bańki... Tak, my tu się cieszymy pokojem, ale gdzieś ktoś musi ginąć, żeby tak mogło być.
Czy ktoś się kiedyś zastanowił, że ludzie w wielu miejscach na świecie giną za nas? Nie! My mamy ich w dupie, bo tu i teraz jest spokój, bo żyjemy, zarabiamy kasę, krzywa samopoczucia pnie się w górę. Bo nadwyżki broni, tym razem, utylizuje się w innych miejscach, daleko poza nielubianą Europą.
Bardzo dobry, bardzo trafiający w sedno wiersz, Marcinie. Oby więcej takich, może otworzą oczy... co niektórym