balans

[tabakiera]

miasto zmieniło się w paszczę
skaczę mu na języku
w górę i w dół w dół i w górę
zanurzam się wtapiam otulam

a potwór dyszy więc grzeje
kolejny wiec olbrzymieje
a potwór krzyczy – nie słucham

najgorsze gdy zamknie pysk

[eka]

Balansem między górą a dołem (rozwartymi szczękami) jest ta straszna perspektywa utknięcia w zamkniętej paszczy.
Język - to chyba klucz do przekazu.
Jak zaistnieć w literackim światku, jak nie dać się zamknąć? Pochłonąć.

Świetny motyw na surrealistyczny obraz.

[nie]

Wydech grzeje, wdech ziębi. Plus przeciągi, to grozi zapaleniem ucha. Linoskoczek, nie spaść, nie zostać uwięzionym ani połkniętym. Wejść między zęby, ale uważać na wykałaczkę i pazur. Nie łaskotać za bardzo, bo kichnie. Przez nos można dostać się do mózgu, ale w kaloszach.

[tabakiera]

Wydech grzeje, wdech ziębi. Plus przeciągi, to grozi zapaleniem ucha. Linoskoczek, nie spaść, nie zostać uwięzionym ani połkniętym. Wejść między zęby, ale uważać na wykałaczkę i pazur. Nie łaskotać za bardzo, bo kichnie. Przez nos można dostać się do mózgu, ale w kaloszach.

- mniej więcej tak człowiek czuje się na czyimś języku, gdy właściciel języka jest labilny emocjonalnie. Śmiechy śmiechami, ale świetnie to oddajesz, Nie.

Eko - trochę zaskakująca, niebanalna interpretacja.

Dzięki za czytanie i za to, że jesteście.

[szczepantrzeszcz]

Przecież miasto zamyka paszczę co parę godzin. Potem wypluwa (albo wydala) resztki. Cała sztuka istnienia w ramach miasta polega na tym, by być wypluwanym/wydalanym w postaci jak najmniej przetworzonej. To się nawywa "bycie sobą". Trudna sztuka balansowania pomiędzy przeciwnościami.

PS.
Koncepcja stanisławlemowego kurdla byla niegłupia.