Niewidzialne epitafium

[Wszebor]

Śnieg iskrzył się nocną,
iskier było tysiące.
Paletko z paltem wepchnięto
pepeszą do bydlęcego wagonu.

Mieli dobre miejsce, siedzące
przy dziurze w rogu,
bo inni tylko stali.
Wagonów było tysiące.

Gdzie ten cały tabor jedzie?
Do śnieżnego lasu,
w kolczastą śmierci tajgi.

Mamo a gdzie jest tata?
W oflagu, a o mnie pamięta?
Tak pamięta i nas kocha.

Dojechał pociąg do czerwonego raju,
paletko i palto wyrzucili,
na zastygłą pościel,
a leżało ich tam tysiące.

[eka]

10 lutego minie 81 rocznica pierwszej masowej wywózki na Sybir. Kolejny to był etap Golgoty Wschodu. Miałam zaszczyt współpracować z ocalałymi Sybirakami, poznać ich przejmujące historie... opowiadane i opisywane, i zamykane w wierszach też. Żywa lekcja historii, o której nie zapomnieć nam. Zasłużyli na epitafia i te materialne, i te niewidzialne - w pamięci naszej.
Trudno uniknąć patosu, pisząc o nich. Tobie się udało, może dlatego, że ukryłeś wyrzucone z bydlęcego pociągu dziecko i matkę pod Paletkiem i Paltem, łatwiej czytać...

Mam pretensję o uchybienia w zapisie.
Przejrzyj, Wszeborze, obojętnie jak ręka drżała, im należy się wiersz - epitafium bezbłędne.

Bardzo trudny temat, szacun.

[Wszebor]

Eko. Dziękuję za komentarz.
Ten wiersz powstał aby upamiętnić tą tragiczną rocznicę, o której wspominasz, inspiracją także były wojenne losy mojej rodziny.

Żywa lekcja historii, o której nie zapomnieć nam. Zasłużyli na epitafia i te materialne, i te niewidzialne - w pamięci naszej.

. Pięknie napisane Eko, a ta pamięć powinna zawsze być obecna w pokoleniach.

Pozdrawiam.

[Lucile]

Dobrze pamiętam, jak w latach siedemdziesiątych w bibliotece mojego dziadka Antoniego trafiłam na książkę Gustawa Herlinga-Grudzińskiego „Inny świat”. Było to stare wydanie londyńskie z lat pięćdziesiątych. Lektura zrobiła na mnie ogromne wrażenie.

Wszeborze, Twój wiersz przywołał uczucia, jakie mną wtedy owładnęły. Trzeba pamiętać o naszej historii, o różnych jej aspektach i nie należy jej w żadnej sytuacji ideologiczno-światopoglądowej „zamiatać pod dywan”. Ponownie zobaczyłam obrazy z tamtych, bolesnych czasów. Jednocześnie pomyślałam o dziewiętnastowiecznych, popowstaniowych wywózkach w kibitkach na Sybir. Ilekroć w „moim” muzeum brałam do ręki biżuterię patriotyczną z tamtych czasów (czarną, żelazną, a czasem srebrną) ogarniało mnie wzruszenie i zamyślenie się także nad stalinowskimi zesłańcami na nieludzką ziemię. („Na nieludzkiej ziemi” tytuł książki, tym razem Józefa Czapskiego, wpisującej się w ten martyrologiczny nurt całych pokoleń Polaków).

Bardzo dobry, bolesny wiersz.

Pozdrawiam
L

[lczerwosz]

[Wszebor]

Lucille. Dziękuję z obecność i komentarz.
Po przeczytaniu wspomnianych przez Ciebie książek odniosłem podobne wrażenie do Twojego.
Dodatkowo znałem relacje o losach przedstawicieli mojej rodziny, którzy byli zesłańcami na Syberię po każdym powstaniu i za udział w konspiracji podczas rozbioròw Polski.
A w czasie II wojny to Katyń, Oflag ,Syberia oraz ludobójstwo ukraińskie, jak bardzo dobrze napisałaś martyrologia pokoleń Polaków, to zresztą spotkało większość rodzin polskich.
A więc zawsze chćałem coś takiego napisać.

Pozdrawiam serdecznie.

[Wszebor]

Iczerwoszu. Dziękuję za obecność.

Pozdrawiam serdecznie.