po łuku

[Mchuszmer]

mijam słońce
wciąż zawieszone pod mostami
autostrada
odgięta masywnym cieniem

znowu wjeżdżam na tę zdeformowaną tęczę
przyczepioną do mgły

[tabakiera]

Mam taki obraz z dzieciństwa - wyścigi czy pokaż motorów, motocykli, aut? Nie pamiętam, wiem że była taka betonowa bania i oni jeździli po jej krawędzi, a publiczność obserwowała pokaz z góry.
A może to był sen?
Nie mam pojęcia, ale ten obraz mi świta przez całe życie, szczególnie gdy mam przed sobą trudne wyzwanie. Huk silników, jazdę po ścianie i coś w rodzaju satysfakcji.

Ty o niebie, ja o chlebie.
Ano nie wiesz, co się komu we łbie zakołacze pod wpływem.

Tęcza przyczepiona do mgły i omijanie słońca.
Wiadomo, słońce spali.
A może w liryku Słońce to metafora szczęścia, spełnienia, a podmiot liryczny impetem jest tylko w stanie zdeformować rozszczepione odbicia jego blasku, odgrodzony przez mgłę od źródła szczęścia i spełnienia?

Jest tu dynamika, są załamania i rozproszenia, jest łuk, a skoro mamy łuk, może Amor gdzieś się zaczaił?

[Mchuszmer]

Bardzo wyraziste i dynamiczne wspomnienia powywoływał:)
Bardzo ciekawe interpretacje, dużo w nich mamy zbieżności, w końcu są tu bariery i pułapki ciążenia. I dzięki też za jaśniejsze strony:)

[eka]

Dla mnie to gorzki, ale i piękny w obrazowaniu, surreal egzystencji.

[Mchuszmer]

Dziękuję:)