powidoki

[datura]

słońce zostawia okruszki na skórze
oblewa lukrem ramiona

rozpuszczam się w chwili
przelewam z sekundy w sekundę

sosna niezdarnie dzierga cień

(a to turlam się w chłodzie
a to wpadam w świetliste rowy)

lato osypuje się na powieki

pora wstać do życia
obudzić pannę na ziarnku piasku

(niebo przegląda się w jej oczach
cała błękitnieje)

nim noc podmyje kostki
przegoni żar

oddychaj

[Lucile]

Uroczy opis schyłku lata, kiedy zodiakalny Lew leniwie ustępuje miejsca zodiakalnej Pannie.
Aż poczułam delikatne drobiny rozgrzanego piasku i ciepłe muśnięcie słońca w ten ponury listopadowy wieczór.

Sylwio, bardzo udane powidoki minionego lata.

[zimny grog]

wiersz jak co się zowie. jedynie w

podmyje kostki

zmieniłbym na obmyje. ale to moje widzenie

[Lucile]

wiersz jak co się zowie. jedynie w
datura pisze: ↑16 lis 2025, 16:33
podmyje kostki
zmieniłbym na obmyje. ale to moje widzenie

Też się nad tym zastanawiałam, ale doszłam do wniosku, że "podmyje" jest ok. bo - w kontekście całego tekstu - zabrzmiało mi jak podmywanie fundamentów lata. Ale to z kolei moje widzenie.

[eka]

Cieszę się, mniejsza o powidoki. Najważniejsze, że chwile, które je zrodziły, BYŁY.
Życzmy ich sobie jak najwięcej.
W innych kolorach semantyki ten wiersz niż zazwyczaj, Sylwio. Piękny samospełnieniem.
Nie uwierało nawet ziarenko.

[tabakiera]

Obrazowo, przyjemnie, lirycznie, ze świetlnymi refleksami.
Z domieszką ducha haiku.